De ‘postsecular’ age van Jürgen Habermas biedt meer terechte ruimte voor religieuze en levensbeschouwelijke pluriformiteit dan betogen voor een besloten secularisme en een levensbeschouwelijk besloten publieke ruimte van iemand als Paul Cliteur. Habermas sluit bovendien beter aan bij de realiteit: in alle grote publieke debatten lopen seculiere en religieuze argumenten en stellingnamen door elkaar heen. De tegenstelling tussen seculier en religieus bestaat niet en is een onbruikbaar frame.
