De regering had een droom: in de participatiesamenleving doet iedereen mee en werken mensen met een beperking bij een reguliere werkgever. Een mooie droom, maar zoals wel vaker, staan tussen droom en daad wetten, heel veel regelingen en fysieke belemmeringen in de weg. Inmiddels zijn we vijf jaar verder. De Participatiewet heeft nog niet voor iedereen gebracht wat was verwacht. De FNV kwam eind januari met een plan dat perspectief biedt voor zowel mensen met een beperking als SW-bedrijven, die als gevolg van de droom worstelen met hun bestaan.
Sociale zorg neemt langzaamaan en onvermijdelijk belangrijke delen van de institutionele zorg over. Zorg die dicht bij de (leef)wereld van de hulpvrager kan worden georganiseerd, vaak met inzet van de eigen omgeving. Hierbij lijken alle vingers in eenzelfde richting te wijzen: meer nadruk op eigen kracht van burgers, minder technocratische en bureaucratische regelgeving, met een centrale rol voor cliënten en hun netwerken. Met de vergrijzing van de samenleving valt ook een flinke toename van de zorgvraag te verwachten. Hoe gaan we dat oplossen met elkaar?
Veel sociaal werkers hebben te maken met verslavingsproblematiek en met problematisch middelengebruik. Ze werken dan naast en samen met artsen en psychologen, vanuit hun eigen deskundigheid. Dat valt niet altijd mee: de medische bril en de psychologisch-therapeutische bril zijn vrij helder geslepen. De bril van sociaal werkers is dat minder. Toch zullen sociaal werkers zich moeten positioneren ten opzichte van die andere professionals, met hun eigen expertise. Deze verkenning is bedoeld als aanzet daartoe.
Ontwikkelen van een model voor publiek-private samenwerking (PPS) dat bijdraagt aan de continuïteit in loopbaantrajecten bij de overstap van de ene naar de andere organisatie van medewerkers, die een kwetsbare positie hebben op de arbeidsmarkt. Het project resulteert in een handreiking voor impact mkb-bedrijven, gemeenten en sociale ontwikkelbedrijven en MBO-instellingen.
