Search results

Handleiding Netwerkleren 1+1=3 't PASST Samen

Deze handleiding hoort bij het onderdeel “Netwerkleren” van het professionaliseringsprogramma ’t PASST Samen. In ’t PASST Samen werken leerkrachten en jeugdhulpverleners (professionals) aan het versterken van hun handelen en hun interprofessionele samenwerkingsvaardigheden. Het doel daarvan is dat de betrokkenheid bij het leren van kinderen met een autismespectrumstoornis (ASS) vergroot wordt. Leerkrachten en jeugdhulpverleners ontwikkelen nieuwe kennis en vaardigheden die ze direct kunnen toepassen in hun werk. Hierdoor wordt hun handelingskracht om een integrale aanpak vorm te geven versterkt. Dit levert uiteindelijk tijdwinst op, omdat er preventief gewerkt wordt aan problemen die samenhangen met een verlaagde betrokkenheid (bijv. interactieproblemen). Hierdoor worden de kansen voor kinderen met ASS vergroot.’t PASST Samen is bedoeld voor leerkrachten en jeugdhulpverleners die met leerlingen met ASS werken én hun integrale aanpak voor deze leerling(en) willen versterken. De professionalisering is geschikt voor zowel ervaren als minder ervaren professionals. Van belang is dat de professional open staat voor: coaching en reflectie; het werken aan eigen leerdoelen en -vragen; uitwisselen van kennis en ervaringen met collega’s binnen en buiten de eigen organisatie en het delen van kennis en ervaringen met ouders.Naast de leerkracht/jeugdhulpverlener wordt ook een coach (bijvoorbeeld de gedragsdeskundige, beeldcoach, video-interactiebegeleider, intern begeleider) van de organisatie betrokken om de leerkracht/jeugdhulpverlener te ondersteunen. De coach kan facultatief aansluiten bij de netwerkbijeenkomsten.Om veranderingen in het onderwijs en de jeugdhulpverlening te realiseren is het belangrijk om de organisatie mee te nemen in het leerproces: de collega’s en de leidinggevende. Zo kan het effect van de professionalisering vergroot worden. Voor meer informatie over ’t PASST Samen raadpleeg de Algemene Handleiding.

Gedeelde concepten, verschillende concepties

Nursing competencies for family-centred care in the hospital setting

Aim: to identify: (1) nursing competencies for FCC in a hospital setting; and (2) to explore perspectives on these competencies among Dutch and Australian professionals including lecturers, researchers, Registered Nurses and policy makers. Design: A multinational cross-sectional study using Q-methodology. Methods: First, an integrative review was carried out to identify known competencies regarding FCC and to develop the Q-set (search up to July 2018). Second, purposive sampling was used to ensure stakeholder involvement. Third, participants sorted the Q-set using a web-based system between May and August 2019. Lastly, the data were analysed using a by-person factor analysis. The commentaries on the five highest and lowest ranked competencies were thematically analysed. Results: The integrative review identified 43 articles from which 72 competencies were identified. In total 69 participants completed the Q-sorting. We extracted two factors with an explained variance of 24%. The low explained variance hampered labelling. Based on a post-hoc qualitative analysis, four themes emerged from the competencies that were considered most important, namely: (a) believed preconditions for FCC; (b) promote a partnership between nurses, patients and families; (c) be a basic element of nursing; and (d) represent a necessary positive attitude and strong beliefs of the added value of FCC. Three themes appeared from the competencies that were considered least important because they: (a) were not considered a specific nursing competency; (b) demand a multidisciplinary approach; or (c) require that patients and families take own responsibility. Conclusions: Among healthcare professionals, there is substantial disagreement on which nursing competencies are deemed most important for FCC. Impact: Our set of competencies can be used to guide education and evaluate practicing nurses in hospitals. These findings are valuable to consider different views on FCC before implementation of new FCC interventions into nursing practice.

Geen angst, maar onbehagen. Resultaten van een Q-studie naar subjectieve sociale onveiligheid

Het is common knowledge dat feitelijke onveiligheid en onveiligheidsbeleving niet zonder meer hetzelfde zijn. In de beleving van onveiligheid spelen allerlei factoren een rol die verder gaan dan de concrete problemen van criminaliteit, overlast en antisociaal gedrag. Dat maakt het een lastig te duiden fenomeen, voor de wetenschap, maar ook voor de politiek. En dat terwijl onveiligheidsbeleving een grote rol speelt in het maatschappelijk debat. Politici zijn doodsbenauwd onvoldoende gehoor te geven aan de roep om veiligheid. Ook in overheidsbeleid is men meer gaan koersen op de maatschappelijke onveiligheidsbeleving (Van den Herrewegen 2011). Het valt echter te betwijfelen of men deze gemakkelijk kan beïnvloeden (Terpstra en van der Vijver 2005). De culturele dimensies van onveiligheid, zoals”angsten, wantrouwen, emoties, behoefte aan vertrouwen en bescherming” (Terpstra 2009, p. 123) verander je niet zo snel. Onveiligheidsbeleving lijkt met andere woorden een referentiepunt zonder vaste coördinaten, en dat maakt het koersen erop tot een hachelijke zaak. In het wetenschappelijk onderzoek zijn tal van factoren in kaart gebracht die een rol spelen in de beleving van onveiligheid, zoals eerdere slachtofferervaringen, omgevingsfactoren en persoonlijkheidstrekken (bijvoorbeeld Hale 1996). Er is echter kritiek op deze voornamelijk kwantitatieve onderzoekstraditie omdat zich deze “hult in conceptuele onduidelijkheid en uitblinkt in ad-hoc operationaliseringen” (Pleysier 2010, p. 33). Het multi-dimensionale karakter van onveiligheidsbeleving maakt operationalisatie tot een complexe aangelegenheid. Ondanks de grote wetenschappelijke aandacht,“surprisingly little can be said conclusively about the fear of crime”(Ditton en Farrall 2000, p. xxi). Men zou vooral repeterend in plaats van cumulatief te werk zijn gegaan, waardoor veel lacunes in de wetenschap zijn achtergebleven (Pleysier 2010).

Introducing and discussing the virtual special issue on using Q methodology in higher education

This is the editorial paper for the virtual special issue “Using Q methodology in higher education: Opportunities and challenges”, consisting of nine original research studies from different international contexts. In addition to presenting novel findings, contributors were invited to discuss the following two questions at the center of the special issue call: In what sense has Q methodology served as a fitting approach to investigate subjectivity in higher education? What methodological opportunities and challenges arise with Q methodology in higher education settings? This editorial provides an overview and discussion of the various justifications mentioned for Q methodology. Furthermore, it collates the opportunities and challenges contributors discuss in relation to their studies using this almost 90-year-old methodological approach. The editorial paper concludes with recommendations for future Q methodological studies in higher education and beyond.

Onderzoek doen met kinderen

Vanuit de lectoraten Praktijkgerichte Sportwetenschap en Integraal Jeugdbeleid van de Hanzehogeschool zijn Henriëtte en Roos de afgelopen jaren werkzaam geweest binnen de innovatiewerkplaats ‘Kind in de wijk’. Deze had als doel om bestaande voorzieningen in een wijk op het gebied van actieve gezonde leefstijl en vreedzaam samenleven voor kinderen, te versterken en te verbinden. De stem van het kind stond hierbij centraal en kinderen zijn door middel van participatief onderzoek actief ingezet als onderzoekers. De werkvormen gepresenteerd in deze ideeënwaaier zijn succesvol gebleken in de praktijk.