This study focuses on the uses and functions of music in the life of individuals in the province of Groningen at the beginning of the twenty-first century. The study is an ethnomusicological study representing the sub-discipline of ethnomusicology-at-home. It uses Andreas Reckwitz’ formulation of practice theory as a theoretical starting point and introduces methodological principles from the field of qualitative sociology. Central in the study is the individual. 30 theoretically sampled individuals recounted their musical biographies in narrative-biographical interviews, which were analyzed in detail and eventually led to a sufficiently suggested grounded theory of the uses and functions of music in Groningen AD 2010. The theory consists o three interrelated compartments. The first compartment contains a description o the uses o music a expressed b the interviewees. ‘Use’ refers t the ‘customary exercise o music’ i concrete musical social situations. The result o this study i of this study. The study describes how three cultural codes seem to be shared amongst many (though not all) of the interviewees: the codes of playing an instrument, craftsmanship, and musicality, together forming the supercode of the music specialist. These three more general codes are combined with two further codes to form the highly specific and culturally hegemonic musical subject culture of art music, expressing that music is a specialism; it is the craft of playing an instrument by talented individuals; that this craftsmanship must be combined with expressivity; and that through this form of specialized expression musical objects come into being which represent the ideal realm of the artistic. By discussing this attempt at a grounded theory of the uses and functions of music in Groningen AD 2010, a picture is delivered of how individuals become musical individuals. Through their musicking in the context of concrete musical social situations they use music for the functions of affirmation, connection and regulation of the self; and they do this in the context of a web of cultural codes labeling shared and disputed – and sometimes hegemonic – ways of doing and talking. An evaluation of the theory and methodology used in this study shows that both assist in further developing the field of ethnomusicology(-at-home); an evaluation of the results in the light of existing research shows that they contribute to further insights into the uses and functions of music. Four areas for further research are mentioned: typologizing the uses and functions of music, musical discourses, musical subject cultures, and the place of the musical subject order of art music in contemporary society. The study ends with a description of the possible implications for conservatoires. Conservatoires are recommended to encourage students to think of their future audiences in the broadest possible terms, taking into account the wide variety of uses and functions of music figuring in the daily lives of musicking individuals. They are encouraged to make students look upon themselves (also) as service providers, and as such to be open and non-judgmental in their relationships towards the musical other. Conservatoires are recommended to translate this into their curricula by devising transformative projects in which students meet ‘musical others’, and by encouraging their students to take their possible audiences into account consciously in any musical social situation they devise or find themselves in.
This study focuses on the uses and functions of music in the life of individuals in the province of Groningen at the beginning of the twenty-first century. The study is an ethnomusicological study representing the sub-discipline of ethnomusicology-at-home. It uses Andreas Reckwitz’ formulation of practice theory as a theoretical starting point and introduces methodological principles from the field of qualitative sociology. Central in the study is the individual. 30 theoretically sampled individuals recounted their musical biographies in narrative-biographical interviews, which were analyzed in detail and eventually led to a sufficiently suggested grounded theory of the uses and functions of music in Groningen AD 2010. The theory consists o three interrelated compartments. The first compartment contains a description o the uses o music a expressed b the interviewees. ‘Use’ refers t the ‘customary exercise o music’ i concrete musical social situations. The result o this study i of this study. The study describes how three cultural codes seem to be shared amongst many (though not all) of the interviewees: the codes of playing an instrument, craftsmanship, and musicality, together forming the supercode of the music specialist. These three more general codes are combined with two further codes to form the highly specific and culturally hegemonic musical subject culture of art music, expressing that music is a specialism; it is the craft of playing an instrument by talented individuals; that this craftsmanship must be combined with expressivity; and that through this form of specialized expression musical objects come into being which represent the ideal realm of the artistic. By discussing this attempt at a grounded theory of the uses and functions of music in Groningen AD 2010, a picture is delivered of how individuals become musical individuals. Through their musicking in the context of concrete musical social situations they use music for the functions of affirmation, connection and regulation of the self; and they do this in the context of a web of cultural codes labeling shared and disputed – and sometimes hegemonic – ways of doing and talking. An evaluation of the theory and methodology used in this study shows that both assist in further developing the field of ethnomusicology(-at-home); an evaluation of the results in the light of existing research shows that they contribute to further insights into the uses and functions of music. Four areas for further research are mentioned: typologizing the uses and functions of music, musical discourses, musical subject cultures, and the place of the musical subject order of art music in contemporary society. The study ends with a description of the possible implications for conservatoires. Conservatoires are recommended to encourage students to think of their future audiences in the broadest possible terms, taking into account the wide variety of uses and functions of music figuring in the daily lives of musicking individuals. They are encouraged to make students look upon themselves (also) as service providers, and as such to be open and non-judgmental in their relationships towards the musical other. Conservatoires are recommended to translate this into their curricula by devising transformative projects in which students meet ‘musical others’, and by encouraging their students to take their possible audiences into account consciously in any musical social situation they devise or find themselves in.
ABSTRACT: Local homebuyers in the Groningen earthquake regionIr. Hieke T. van der KloetHanze University of Applied Sciences GroningenResearch Centre for Built Environment NoorderRuimteh.t.van.der.kloet@pl.hanze.nl0031-50-595-2015The earthquakes after the natural gas extraction in the Groningen region of the Netherlands have a significant impact on the housing market and sustainability of the communities in this region. Since the strongest earthquake around the community of Huizinge in August 2012, with an magnitude of 3.6 on the Richter scale, it became clear there is a relation between natural gas extraction and earthquakes due to soil subsidence. As a consequence houses in the region get damaged and after research it gets obvious housing prices decline and the region will become unattractive to potential buyers of houses, damaged or not. Therefore the Dutch Petroleum Company (NAM) since April 29th 2014 offers a compensation for the loss of the housing price before and after the earthquake of Huizinge to property owners who want to sell their home. They only get the compensation after a sales deal and only if they agree with the proposed compensation. Since the compensation for the decrease in house prices has been introduced, the number of participants of the regulation is lacking behind the actual sales of houses. Our study aims to contribute to the research on the consequences of earthquakes by natural gas mining on the real estate market in the northern part of the Netherlands, especially the Groningen region. First of all we want to declare why relatively a large part of the property owners (about 60% until 2015) don’t request for the compensation regulation. Our second question concerns the buyers of the (damaged) houses in the earthquake area. Why would they buy a home in a region full of risks? Who are these buyers? We use a mixed-method approach for data collection which leads to an analysis of a unique dataset on notarial deeds of house sales in nine municipalities in the Groningen earthquake region according to The Land Registry of the Netherlands during the period 2013 until the end of 2015 as well as discovering common patterns of interview results with residents and experts. First results show that the majority of the homebuyers originate from the local earthquake area in the Province of Groningen. Reasons why property sellers after the house sale don’t opt for the compensation regulation concerns the complexity of the regulation, the used valuation model and the expected long control time afterwards.From the first results we conclude that the Groningen earthquake region still has its attractiveness for local residents and buyers. Otherwise the regulation for compensation doesn’t reach enough property sellers in the nine municipalities of the Groningen earthquake region. Advise to the Dutch government should be to generously compensate the residents of the Groningen earthquake regions for the loss of value of their dwellings, damaged or not. This will help to improve the regional development and attractiveness of areas that are effected by earthquakes.
Ten gevolge van de klimaatverandering Nederland bedreigt. De Verenigde Naties benoemt ‘17 Gobal Goals for a Sustainable Development’ nader gespecificeerd. Goal 13:” versterk de veerkracht en het aanpassingsvermogen aan klimaatgerelateerde gevaren en natuurrampen”. Deze klimaatverandering vraagt om een continue inzicht in de waterafvoercapaciteit van Nederlandse water-infrastructuur. Autonome vaartuigen maken een continue bemeting en realtime informatie van de vaarwegen mogelijk op basis waarvan waar snel actie ondernomen kan worden. Diverse partijen zowel publiek als privaat hebben de wens om continue en autonoom te varen en zijn afzonderlijk hiermee bezig zoals onder andere Rijkswaterstaat, Saeport Groningen en Provincie Overijssel . Het lectoraat mechatronica, dat succesvol onderzoek doet naar ‘autonome systemen in ongestructureerde omgevingen’ heeft veel kennis en ervaring op het gebied van grond (2D navigatie) en lucht robots (3D navigatie). Deze ontwikkelde technologieën zijn potentieel zeer geschikt voor navigatie op het water (2D, 2.5D) en onderwater (3D). Tijdens de vraaginventarisatie bleek er reeds veel interesse van partijen om kennis te delen en samen door te ontwikkelen. Er zijn semi-autonome vaartuigen beschikbaar hiervoor, maar bij de partijen ontbrak een totaal overzicht van de huidige stand van der technologie. Daarom wil het lectoraat Mechatronica samen met Marinminds, Aquatic Drones en DronExpert een onderzoek uitvoeren naar de ‘State of the Art’ betreft autonoom varen. In dit project zal dit onderzoek worden uitgevoerd door specificatie van de gewenste functionele bouwblokken (WP1), een state-of-the art van beschikbare technische oplossingen (WP2), een Gap-analysis tussen deze beide (WP3), verkennende experimenten hiernaar met behulp van een demonstrator (WP4) en een nieuwe specifiek gemaakte projectaanvraag (WP5). Dit cross-over project van de topsector HTSM/SmartIndustry met de topsector Water & Maritiem versterkt al direct de kennispositie van alle betrokken partijen, waardoor deze consortia sneller de vaarwegen klimaat-adaptief kunnen maken, zodat daarmee de Nederlandse (water) veiligheid beter wordt geborgd.
Door de aardbevingsproblematiek in Groningen ondervinden veel inwoners van het gebied psychosociale problemen (zie Dückers et al., 2023 voor het meest recente overzicht). Het governance systeem voor versterking en schadeherstel speelt hier een grote rol in. Bewoners die meervoudige schade aan de woning hebben en lang in procedures rond schadeherstel en versterking zijn verwikkeld, hebben een aanmerkelijk slechtere algehele en mentale gezondheid en ervaren meer stressgerelateerde gezondheidsklachten. Ook ervaart deze groep meer gevoelens van onveiligheid en heeft minder vertrouwen in de overheid.Ook kinderen en jongeren ervaren psychosociale klachten door de aardbevingsproblematiek. Onderzoek wijst uit dat een deel zich angstig en onveilig voelt door de aardbevingen (Zijlstra et al., 2022). Ook maken kinderen en jongeren zich zorgen om mensen in hun omgeving en hebben ze last van de bouwwerkzaamheden rond de versterkingsopgave. Door verhuizingen lijdt de verbondenheid die zij voelen met hun slaapkamer, huis of buurt er ook onder. Bovendien, maakt stress die ouders ervaren kinderen angstiger en kan stress ook tot gevolg hebben dat ouders minder aandacht hebben voor hun kinderen. Tot slot is het vertrouwen van jongeren in de overheid laag en voelen zij zich tweederangs burgers (Zijlstra et al., 2022).Een rapport van de Ombudsman wijst uit dat 1 op de 5 Groningse jongeren het leven een onvoldoende geeft, tegenover 13% landelijk (Kinderombudsman, 2022). Het ervaren van sociaalemotionele problematiek en trauma in de kinderjaren – de jaren waarin zij een veilige basis moeten hebben om zich goed te kunnen ontwikkelen - kan grote gevolgen hebben voor de rest van het leven van deze kinderen en jongeren (zie bijv. Golombok, 2000). Dit kan eventueel bovenop reeds bestaande (intergenerationele) armoede en werkloosheid komen of een chronische ziekte bij een van de gezinsleden. Deze problemen zijn gemiddeld meer aan de orde in de provincie Groningen dan ten opzichte van het Nederlandse gemiddelde (Visser). Ook zijn er in Groningen meer jongeren met een ernstige lichamelijke ziekte of beperking (GGD, 2020).Er zijn verschillen in hoe kinderen en jongeren omgaan met de emotionele problemen die zij ervaren. Sommige jongeren accepteren dat de gevolgen van de aardbevingsproblematiek nou eenmaal bij het leven hoorden en spreken over hun gevoelens met hun ouders (Zijlstra et al., 2022). In andere gezinnen wordt er juist bewust niet over de aardbevingsproblematiek gesproken om zo stress te beperken. Verder blijkt dat jongeren onderling weinig met elkaar praten over de problematiek. Dit wordt ook niet aangemoedigd op school, waar meer oog is voor de technische aspecten van de versterkingsopgave. Toch hebben jongeren wel behoefte om, naast de technische kant, ook te praten over de emotionele kant met familie, vrienden en op school (Zijlstra et al., 2022).Om gedupeerde bewoners te ondersteunen zijn er verschillende initiatieven in het leven geroepen. Voor psychische ondersteuning zijn er bijvoorbeeld aardbevingscoaches vanuit WIJ Groningen, en de organisaties Geestelijke Verzorgers Aardbevingsgebied en Platform Kerk en Aardbeving. Stut en Steun (gezamenlijk initiatief van de Groninger Bodem Beweging en het Groninger Gasberaad) biedt praktische ondersteuning bij het omgaan met instanties en de Commissie Bijzondere Situaties zorgt voor doorbraken in moeilijke dossiers. Het Nationaal Programma Groningen is opgericht om de regio een nieuwe impuls te geven. De GGD en Aardbevingsacademie bieden een breed scala aan trainingen voor professionals. Daarnaast is er een smartengeldregeling in het leven geroepen. Deze valt net als fysieke schade onder de verantwoordelijkheid van het IMG. Volwassenen kunnen al aanspraak maken op een immateriële schadevergoeding. Vanaf eind maart 2023 kunnen ook kinderen en jongeren (0-18 jaar) aanspraak maken hierop. Echter, deze immateriële schadevergoeding is naar verwachting onvoldoende om kinderen en jongeren te ondersteunen bij de problematiek die zij ervaren en kan daarnaast mogelijk ongewenste effecten teweeg brengen op groepsniveau.Dit heeft te maken met dat tot dusver gevoerd beleid ongelijkheid in de hand heeft gewerkt en sociale relaties binnen dorpen onder druk heeft gezet (Onafhankelijke Raadsman, 2016, 2017; Postmes et al., 2017b, 2018; Stroebe et al., 2018b). Bij schadeopnames traden er bijvoorbeeld verschillen op tussen beoordelaars met uiteenlopende vergoedingen tot gevolg. In de versterkingsopgave waren technische modellen, met over tijd veranderende normering, het uitgangspunt. Dit had tot gevolg dat binnen dorpen en straten verschillende niveaus van versterking werden toegepast. Jaloezie en conflicten komen steeds vaker voor (Duckers et al., 2023), mede door de langdurige aard van deze crisis (Pot et al., 2021). De immateriële schadevergoeding onder kinderen en jongeren kan mogelijk eenzelfde uitwerking hebben wanneer er verschillen zijn in de hoogte van de vergoeding binnen buurten, klassen, sportverenigingen of andere leefwerelden waar jongeren deel van uitmaken. Ondanks dat de regeling het leed tracht te verzachten, kan deze dus tegelijkertijd mogelijk een risico vormen voor de psychische gezondheid van kinderen en jongeren als de sociale cohesie wordt aangetast. Dit terwijl goede sociale relaties juist kunnen bijdragen aan het voorkomen van psychische stress op persoonlijk niveau (Postmes et al., 2016, 2017a; Stroebe et al., 2019d), zo ook bij jongeren (Zijlstra et al., 2022). Jongeren ervaren bijvoorbeeld sociale cohesie wanneer er gezamenlijk wordt gesproken over oplossingen in hun buurt of wijk of wanneer zij deelnemen aan protesten.Naast de uitrol van de immateriële schaderegeling voor kinderen, heeft Staatssecretaris Vijlbrief (Mijnbouw) op 23 november 2022 aangekondigd extra maatregelen te nemen bovenop alle bestaande programma’s om Groningse kinderen en jongeren te ondersteunen (Rijksoverheid, 2022). Zo is geopperd om de medewerkers van de kindertelefoon te trainen in dit onderwerp, aangepast informatiemateriaal te ontwikkelen over versterking en schade (IMG), en meer onderzoek te doen naar de situatie van kinderen en jongeren (RUG).In deze context heeft het IMG een tweeledige vraag bij ons neergelegd. Het eerste deel is gericht op de dienstverlening door IMG n.a.v. de uitvoering van de Immateriële schaderegeling voor kinderen (IMK) en op individuele immateriële hulpverlening. IMG geeft aan dat zij merken in hun dienstverlening dat aanvragers méér nodig kunnen hebben dan de schadevergoeding waarvoor zij bij IMG in aanmerking komen; sommige mensen hebben psychosociale hulp nodig. Niet iedereen die dat nodig heeft, lijkt de weg te kunnen vinden naar die hulp. Ook is de hulp misschien niet altijd passend voor het door mijnbouw/gaswinning veroorzaakte leed. IMG gaat hierover met aanvragers wel in gesprek, maar is zelf geen hulpverlenende instantie en verwijst waar passend door (naar bijv. huisarts, maatschappelijk werk of aardbevingscoaches). IMG geeft aan graag de menselijke kant meer aandacht te willen geven, in het bijzonder voor de nieuwe doelgroep kinderen/jongeren. IMG beoogt meer een ‘oog- en oorfunctie’ te vervullen voor psychosociale problematiek, deze beter te signaleren en mensen te helpen met een warme overdracht naar hulpinstanties, zodat bewoners de juist psychosociale hulp krijgen. Dit voornemen sluit goed aan bij de aanbeveling dat verschillende instanties meer samen moeten werken ten behoeve van de gedupeerde bewoners (Bovenhoff et al., 2021). Dit deel van de opdracht zou later uitgebreid kunnen worden naar volwassenen.Het tweede deel van de vraag van het IMG betreft een verkenning naar een bredere aanpak voor het herstel van mentaal welbevinden van minderjarigen en jongeren in het aardbevingsgebied, waarbij de nadruk ligt op maatregelen / aanbod van collectieve aard, zowel materieel als immaterieel. Het IMG wil een inventarisatie laten uitvoeren van de beschikbare kennis over behoeften van kinderen en jongeren in het aardbevingsgebied. Tevens zal een brede verkenning uitgevoerd worden naar het beschikbare en het mogelijke en gewenste aanbod om tegemoet te komen aan die behoeften.
De Noordelijke provincies staan als gevolg van onder andere selectieve bevolkingskrimp, de noodzaak van verduurzaming van de woningvoorraad en de door aardbevingen veroorzaakte schade de komende jaren voor een grote ruimtelijke planningsopgave. Tegelijkertijd treedt in 2022 de Omgevingswet in werking. Deze wet vervangt grote delen van het omgevingsrecht en moet de huidige vaak complexe, langdurige en kostbare procedures voorkomen door een efficiënter en eenvoudiger systeem van ruimtelijke planning te introduceren. Binnen dit nieuwe systeem is burgerparticipatie één van de speerpunten. De wetgever wil de burger eerder en meer betrekken bij het maken van ruimtelijke plannen om zo de kwaliteit van de leefomgeving te verbeteren. Echter zijn die burgers zelf niet of nauwelijks bij de vormgeving van deze burgerparticipatie betrokken geweest en ook bestaande onderzoeken richten zich met name op de visie van de overheid. Dit onderzoek betrekt juist de burger en onderzoekt welke wijze(n) van burgerparticipatie volgens zowel de gemeenten als de burgers uit door aardbevingen getroffen dorpen de meest doeltreffende wijze is om de ruimtelijke kwaliteit te verhogen. Daarmee past het onderzoek binnen de thema’s Aardbevingen en Leefbaarheid van het Kenniscentrum Noorderruimte en sluit het aan bij lopend onderzoek binnen het lectoraat Leefomgeving in Transitie. Het onderzoek wordt uitgevoerd met behulp van mixed methods waarbij documentanalyse, literatuuronderzoek, paneldiscussies en interviews worden ingezet en leidt tot publicaties, bijdragen aan het onderwijs van de Hanzehogeschool Groningen en aanbevelingen richting gemeentebesturen. De centrale vraag luidt: Op welke wijze(n) kunnen diverse vormen van burgerparticipatie uit de Omgevingswet volgens gemeenten en bewoners het meest doeltreffend worden geïmplementeerd om de ruimtelijke kwaliteit en daarmee de leefbaarheid in dorpen in het Groningenveld zoveel als mogelijk en op een duurzame wijze te verhogen?
