Dit betreft een verslag over contextuele therapie, waarin een analyse gedaan is om erachter te komen hoe de therapeut Nagy praktisch aan de slag ging met verschillende begrippen van zijn therapie. Dit onderzoek is een deel van een groter onderzoek en gaat over de tweede helft van een video over contextuele therapie.
In het recent gepubliceerde boek “Jonge mantelzorgers en hun zorgverantwoordelijkheid voor naaste familieleden” wordt antwoord gegeven op de vraag “In hoeverre is het wenselijk dat jonge mantelzorgers zorgen voor naaste familieleden?” Om deze vraag te beantwoorden is allereerst een literatuurstudie verricht naar de beschikbare gegevens over de situatie van jonge mantelzorgers. Vervolgens zijn diepteinterviews afgenomen bij jonge mantelzorgers aan de hand van een vragenlijst met verdiepende thema’s verkregen uit de literatuurstudie. In de interviews is op zoek gegaan naar unieke verhalen over bijzondere situaties achter de voordeur, naar details op microniveau die vanuit de bestudeerde literatuur nog niet bekend zijn. Voor dit kwalitatieve onderzoek is gekozen vanuit de visie en het inzicht dat afstemming in de zorgtriade tussen zorgvrager, jonge mantelzorger en beroepskracht vraagt om gedetailleerde informatie over hoe de jonge mantelzorger de situatie ervaart en beleeft. Naast negatieve gevolgen zoals overbelasting, gezondheidsklachten, isolement, studievertraging of psychische problemen, zijn er ook positieve kanten aan het langdurig zorgen voor een zieke naaste. Zo leert de jonge mantelzorger verantwoordelijkheid te nemen, zelfstandig te handelen, doortastend te zijn en liefdevol te zorgen voor anderen. Kwaliteiten die hen in de ouderrol of als professional goed van pas zullen komen, mits zij hier niet in doorslaan. Opvallend is dat de geïnterviewde jonge mantelzorgers de zorgsituatie waarin zij zitten niet loslaten, hoe moeilijk deze soms ook voor hen is. De zorg voor de naaste gaat altijd voor, andere dingen in het dagelijks leven zoals school, vrienden en sport zijn hier ondergeschikt aan.
Prospective adoptive parents who take part in a Dutch adoption assessment procedure are asked to write down their life stories. In this article we examine how information from the life stories is deleted, selected and transformed into a topic to talk about in an assessment interview and/or to write about in a recommendation record. We have shown in a detailed analysis how prospective adoptive parents demonstrate themselves to be “normal people” with “normal childhoods” and how life events are selected from the life stories as a means to assess the coping qualities of the prospective adoptive parents. We could conclude that social workers in the recommendation record: 1) turn statements made by the parents into facts; 2) leave statements in the parents' own words, and that they 3) assess suspicions of possible risk factors in the interview but omit them from the record. By using conversation analysis as a method we could gain an insight into the dynamics of assessment, making visible exactly how social workers collect information about people's background to arrive at a decision about whether the candidates are suitable adoptive parents.
