Valuation of heritage buildings is usually performed by architectural-historical experts, who use a typology of heritage values based on conservation philosophy. Increasingly, social and spirituality values are included in heritage assessment frameworks.What happens to valuation systems when external events influence the chances of survival of heritage buildings, such as earthquakes induced by gas extraction in the Netherlands? While the mining company uses a narrow economic perspective on value, the public fears for loss of character of their historic towns. New safety regulations constitute a new and even stronger threat to heritage buildings. Recently, a heritage assessment framework was published, to help with value assessments in the affected region. In this paper, we compare experts’ and laypersons’ values by analyzing the new assessment framework as well as public documents. We conclude that heritage value assessments should incorporate social values, including memories and symbolic meanings, to create a balanced valuation system.
This article attempts to explore the main impulses that might have led to the destruction of Buddha statues by Taliban in the Bamiyan Valley of Afghanistan. Drawing on existing literature, and anecdotal evidence, this article suggests that the main impulses that have led to destruction are rather linked to the overall political context of that time (i.e., political iconoclasm) rather than to pure Islamic iconoclasm or an explicit condition of disharmony in heritage (i.e., dissonant heritage). First, the Taliban did not consider the statues as "their" cultural heritage. The act of destruction, therefore, cannot be subscribed to the Afghan cultural dynamics but rather to the political-religious ideology imported by Taliban from outside of the country. Secondly, it seemed that Mullah Omar was viewing the statues as a revenue source at the beginning and as a political bargain chip at the end. In both circumstances, religion seems not to have played the main role. Lastly, the destruction seems a political iconoclasm-that is, a political exploitation, if not a direct political act. The Taliban and especially their external allies were very well aware of the consequences of the act of destruction. It seems implausible to suggest that there were no religion and/or culture in play when ordering the destruction of the statues. The latter is the least what this article aims for. However, to conclude that the destruction was solely triggered by theological and cultural factors might also be improbable. The author does not, in any way, attempt to rationalize the act of destruction, let alone justify the barbaric act.
This paper proposes a new framework for the production and development of immersive and playful technologies in cultural heritage in which different stakeholders such as users and local communities are involved early on in the product development chain. We believe that an early stage of co-creation in the design process produces a clear understanding of what users struggle with, facilitates the creation of community ownership and helps in better defining the design challenge at hand. We show that adopting such a framework has several direct and indirect benefits, including a deeper sense of site and product ownership as direct benefits to the individual, and the creation and growth of tangential economies to the community.
MULTIFILE
In de toekomst zullen wateroverlast en droogte steeds vaker voorkomen. Hoewel water van grote betekenis is voor ons dagelijks leven - en Nederland een rijke traditie heeft van waterbeheer - maken sociale, culturele en historische waarden slechts sporadisch deel uit van watergerelateerd beleid. Omdat er bij wateropgaven veel verschillende partijen aan tafel zitten, is het belangrijk te snappen welke waarden meespelen bij besluitvormingsprocessen. Een serious game kan helpen bij het formuleren van die waarden om bij te dragen aan een beter ‘waterbewustzijn’ van zowel beleidsmakers als bewoners, en bewoners beter te betrekken bij hun eigen leefomgeving. Six Architecten, actief in bouw- en renovatieprojecten waarin water en erfgoed een rol spelen, lopen aan tegen een beleidsomgeving van tegengestelde belangen. De gameontwikkelaar IJsfontein in Amsterdam ontwikkelt serious games en heeft veel ervaring met het visualiseren van historisch materiaal voor musea en archieven, maar zoekt naar de kennis om deze vaardigheden toepasbaar te maken binnen de hedendaagse klimaatopgave. Met deze twee praktijkpartners werken onderzoekers van de TU Delft, op het gebied van watererfgoed, ontwerpen voor waarden (Delft Design for Values) en games (TPM), samen aan de WaterWaarden-game. Voor dit project gaan we in gesprek met beleidsmakers en bewoners om te achterhalen welke waarden er meespelen bij een selectie van objecten (zoals kades, dijken, gemalen) binnen de casus Amsterdam. Waternet, het waterbedrijf van de gemeente Amsterdam en het waterschap Amstel, Gooi en Vecht, zal bijdragen bij het contacten leggen met betrokken en het toetsen aan de beleidswerkelijkheid. Door de waarden en uitdagingen in specifieke opgaven in Amsterdam te analyseren en in de game te verwerken, werken we toe naar een prototype en een aanvraag om deze serious game te ontwikkelen tot een gameplatform dat in de toekomst ook bij wateropgaven in andere gebieden gebruikt kan worden.
