Mensen zoeken woeste plaatsen om op onszelf te reflecteren en onze plaats in de schepping te begrijpen. Bij buitensporten ervaren we de natuurlijke wereld door fysieke inspanning als een uitdrukking van Gods majesteit. Dit essay bespreekt het ‘buiten’ theologisch als een geestelijke discipline gericht op het bewonderen van het ‘prachtige boek’ van de natuur, gebaseerd op de ervaringen van studenten tijdens een vak, een theologische verkenning van Psalm 8, een esthetisch-doxologische interpretatie van de boekmetafoor, en het concept van resonantie bij Hartmut Rosa.
De gedachte dat ‘de wet de grens vormt tussen God en de geschapen werkelijkheid’ neemt een centrale plaats in in de christelijke wijsbegeerte. Toch is de betekenis ervan allerminst evident. Hoe moeten we ons God moeten voorstellen als verheven boven de wet, of de werkelijkheid als onderworpen aan de wet? En hoe is het dan gesteld met de relatie tussen God en werkelijkheid? Aan de hand van de hermeneutische natuurfilosofie van Helmuth Plessner wil ik duidelijk maken hoe binnen de schepping wordt geanticipeerd op de verhouding tussen God en de schepping. Ik wil langs die weg proberen de betekenis van de ‘wet als grens’ beter te begrijpen.
