In this essay I will discuss the specific nature of art practices in which the artist and his audience are moving away from the more traditional relationship in which the artist merely displays his art in museums or public spaces. They consist of intimate and personal processes made possible by the grace of the artistic space that is separating itself from the coded space around it. In these practices the public takes on a different role than that of the passive spectator. The involvement of the public in what art is and can be becomes part of the experience. This turns art into something to be a part of rather than something that is simply handed over to you. More specifically, these art practices allow for a time and site-specific situated form of co-ownership, through which the artistic environment created by the artist becomes the condition for experiencing new ideas and insights. In relation to theatre, the French philosopher Jacques Rancière (1940-) writes in The Emancipated Spectator (2015) about “a theater without an audience” that “no longer tempts with its images but teaches the audience something that turns them into active participants rather than passive voyeurs”. (Rancière 2015: 9-10) These practices are not new. New is perhaps the shift of focus from public participation in processes of interaction towards developing a theatrical space that not only makes other types of expression possible, but also taking on other roles and with that, other perspectives. This notion will therefore be the main focus of this text.
In this essay I will discuss the specific nature of art practices in which the artist and his audience are moving away from the more traditional relationship in which the artist merely displays his art in museums or public spaces. They consist of intimate and personal processes made possible by the grace of the artistic space that is separating itself from the coded space around it. In these practices the public takes on a different role than that of the passive spectator. The involvement of the public in what art is and can be becomes part of the experience. This turns art into something to be a part of rather than something that is simply handed over to you. More specifically, these art practices allow for a time and site-specific situated form of co-ownership, through which the artistic environment created by the artist becomes the condition for experiencing new ideas and insights. In relation to theatre, the French philosopher Jacques Rancière (1940-) writes in The Emancipated Spectator (2015) about “a theater without an audience” that “no longer tempts with its images but teaches the audience something that turns them into active participants rather than passive voyeurs”. (Rancière 2015: 9-10) These practices are not new. New is perhaps the shift of focus from public participation in processes of interaction towards developing a theatrical space that not only makes other types of expression possible, but also taking on other roles and with that, other perspectives. This notion will therefore be the main focus of this text.
We kick off a new season of Art in Permacrisis with a short special episode. From the 25th until the 26th of October, we were in Budapest for a conference of media artists and researchers called MetaForumX: PermaCrises. One of the contributions to MetaForum was a podcast created by media artist Constant Dullaart. It’s a fresh take on the notion of permacrisis, the development of AI, and the role of art.
LINK
In het project werken onderzoekers van het Lectoraat samen met publieke organisaties toe naar een tool waarmee onderstromen in het publieke debat rondom issues eerder kunnen worden opgemerkt. We exploreren met welk algoritme we patronen in geruchtvorming en mobilisatie kunnen opsporen, en tevens hoe we de interactie tussen newsroom-analisten en de output van een monitoring tool het beste kunnen vormgeven.Doel Het doel van dit project is een brede en structureel toepasbare aanpak van het issuemanagement: Hoe kunnen de communicatieprofessionals van publieke organisaties potentiële issues op sociale media vroegtijdig opmerken? Resultaten We willen dit bereiken door enerzijds kennis en inzicht te vergaren en anderzijds de uitkomsten daarvan voor publieke organisaties te vertalen in praktische handgrepen: tools, handleiding, training. Looptijd 01 oktober 2022 - 30 september 2024 Aanpak Via cases ingebracht door de praktijkpartners en focusgroepen staan we in nauw contact met het consortium. In de eerste werkpakketten onderzoeken we de verschillende cases aan de hand van discoursanalyse. De inzichten die we hierbij opdoen, gebruiken we vervolgens om te bekijken hoe we de interactie tussen mens en machine het beste kunnen vormgeven en wel zo dat er ten behoeve van de communicatie en het management van issues via interactieve visualisaties steeds weer triggers afgegeven worden. Op basis van de opgedane inzichten richten we een interface in. Deze maakt het analisten en communicatieprofessionals mogelijk om vroegtijdig issues te signaleren.
In het project werken onderzoekers van het Lectoraat samen met publieke organisaties toe naar een tool waarmee onderstromen in het publieke debat rondom issues eerder kunnen worden opgemerkt. We exploreren met welk algoritme we patronen in geruchtvorming en mobilisatie kunnen opsporen, en tevens hoe we de interactie tussen newsroom-analisten en de output van een monitoring tool het beste kunnen vormgeven.Doel Het doel van dit project is een brede en structureel toepasbare aanpak van het issuemanagement: Hoe kunnen de communicatieprofessionals van publieke organisaties potentiële issues op sociale media vroegtijdig opmerken? Resultaten We willen dit bereiken door enerzijds kennis en inzicht te vergaren en anderzijds de uitkomsten daarvan voor publieke organisaties te vertalen in praktische handgrepen: tools, handleiding, training. Looptijd 01 oktober 2022 - 30 september 2024 Aanpak Via cases ingebracht door de praktijkpartners en focusgroepen staan we in nauw contact met het consortium. In de eerste werkpakketten onderzoeken we de verschillende cases aan de hand van discoursanalyse. De inzichten die we hierbij opdoen, gebruiken we vervolgens om te bekijken hoe we de interactie tussen mens en machine het beste kunnen vormgeven en wel zo dat er ten behoeve van de communicatie en het management van issues via interactieve visualisaties steeds weer triggers afgegeven worden. Op basis van de opgedane inzichten richten we een interface in. Deze maakt het analisten en communicatieprofessionals mogelijk om vroegtijdig issues te signaleren.
Communicatieprofessionals geven aan dat organisaties geconfronteerd worden met een almaar complexere samenleving en daarmee het overzicht verloren hebben. Zo’n overzicht, een ‘360 graden blik’, is echter onontbeerlijk. Dit vooral, aldus diezelfde communicatieprofessionals, omdat dan eerder kan worden opgemerkt wanneer de legitimiteit van een organisatie ter discussie staat en zowel tijdiger als adequater gereageerd kan worden. Op dit moment is het echter nog zo dat een reactie pas op gang komt als zaken reeds in een gevorderd stadium verkeren. Onderstromen blijven onderbelicht, als ze niet al geheel onzichtbaar zijn. Een van de verklaringen hiervoor is de grote rol van sociale media in de publieke communicatie van dit moment. Die media produceren echter zoveel data dat communicatieprofessionals daartegenover machteloos staan. De enige oplossing is automatisering van de selectie en analyse van die data. Helaas is men er tot op heden nog niet in geslaagd een brug te slaan tussen het handwerk van de communicatieprofessional en de vele mogelijkheden van een datagedreven aanpak. Deze brug dan wel de vertaling van de huidige praktijk naar een hogere technisch niveau staat centraal in dit onderzoeksproject. Daarbij gaat het in het bijzonder om een vroegtijdige herkenning van potentiële issues, in het bijzonder met betrekking tot geruchtvorming en oproepen tot mobilisatie. Met discoursanalyse, AI en UX Design willen we interfaces ontwikkelen die zicht geven op die onderstromen. Daarbij worden transcripten van handmatig gecodeerde discoursanalytische datasets ingezet voor AI, in het bijzonder voor de clustering en classificatie van nieuwe data. Interactieve datavisualisaties maken die datasets vervolgens beter doorzoekbaar terwijl geautomatiseerde patroon-classificaties de communicatieprofessional in staat stellen sociale uitingen beter in te schatten. Aldus wordt richting gegeven aan handelingsperspectieven. Het onderzoek voorziet in de oplevering van een high fidelity ontwerp en een handleiding plus training waarmee analisten van newsrooms en communicatieprofessionals daadwerkelijk aan de slag kunnen gaan.
