A significant proportion of adolescents with chronic musculoskeletal pain (CMP) experience difficulties in physical functioning, mood and social functioning, contributing to diminished quality of life. Generalized joint hypermobility (GJH) is a risk factor for developing CMP with a striking 35-48% of patients with CMP reporting GJH. In case GJH occurs with one or more musculoskeletal manifestations such as chronic pain, trauma, disturbed proprioception and joint instability, it is referred to as generalized hypermobility spectrum disorder (G-HSD). Similar characteristics have been reported in children and adolescents with the hypermobile Ehlers-Danlos Syndrome (hEDS). In the management of CMP, a biopsychosocial approach is recommended as several studies have confirmed the impact of psychosocial factors in the development and maintenance of CMP. The fear-avoidance model (FAM) is a cognitive-behavioural framework that describes the role of pain-related fear as a determinant of CMP-related disability. Pubmed was used to identify existing relevant literature focussing on chronic musculoskeletal pain, generalized joint hypermobility, pain-related fear and disability. Relevant articles were cross-referenced to identify articles possibly missed during the primary screening. In this paper the current state of scientific evidence is presented for each individual component of the FAM in hypermobile adolescents with and without CMP. Based on this overview, the FAM is proposed explaining a possible underlying mechanism in the relations between GJH, pain-related fear and disability. It is assumed that GJH seems to make you more vulnerable for injury and experiencing more frequent musculoskeletal pain. But in addition, a vulnerability for heightened pain-related fear is proposed as an underlying mechanism explaining the relationship between GJH and disability. Further scientific confirmation of this applied FAM is warranted to further unravel the underlying mechanism. In explaining disability in individuals with G-HSD/hEDS, it is important to focus on both the physical components related to joint hypermobility, in tandem with the psychological components such as pain-related fear, catastrophizing thoughts and generalized anxiety.
BackgroundWorking alliance can possibly influence patients’ experiences of pain and physical functioning. The aim of this systematic review is to merge evidence from literature regarding the influence of patients’ perceived working alliance on pain and physical functioning in patients with chronic musculoskeletal pain.MethodsA systematic review in which randomized controlled trials and cohort studies were included that assessed the influence of working alliance on either pain or physical functioning in patients with chronic musculoskeletal pain. The methodological quality of the included studies were rated by means of the PEDro score and STROBE statement.ResultsThe first step of the search process provided 1469 studies. After screening, five studies were included in this review including one RCT and four cohort studies of patients with chronic musculoskeletal pain. One cohort study was rated as low methodological quality and the other studies as high methodological quality. There was a significant effect of working alliance on the outcome of pain severity, pain interference, and physical functioning in all studies. Physical functioning was measured by means of questionnaires and functional capacity tests. The effect on questionnaires was positive; the effect was conflicting on functional capacity.ConclusionWhen influencing pain with treatment, a patient’s perceived working alliance during treatment does predict pain reduction and improvement in physical functioning. It is recommended to inquire about a patient’s working alliance during treatment in patients with chronic musculoskeletal pain.
Purpose: To systematically review the literature on effectiveness of remote physiotherapeutic e-Health interventions on pain in patients with musculoskeletal disorders. Materials and methods: Using online data sources PubMed, Embase, and Cochrane in adults with musculoskeletal disorders with a pain-related complaint. Remote physiotherapeutic e-Health interventions were analysed. Control interventions were not specified. Outcomes on effect of remote e-Health interventions in terms of pain intensity. Results: From 11,811 studies identified, 27 studies were included. There is limited evidence for the effectiveness for remote e-Health for patients with back pain based on five articles. Twelve articles studied chronic pain and the effectiveness was dependent on the control group and involvement of healthcare providers. In patients with osteoarthritis (five articles), total knee surgery (two articles), and knee pain (three articles) no significant effects were found for remote e-Health compared to control groups. Conclusions: There is limited evidence for the effectiveness of remote physiotherapeutic e-Health interventions to decrease pain intensity in patients with back pain. There is some evidence for effectiveness of remote e-Health in patients with chronic pain. For patients with osteoarthritis, after total knee surgery and knee pain, there appears to be no effect of e-Health when solely looking at reduction of pain. Implications for rehabilitation This review shows that e-Health can be an effective way of reducing pain in some populations. Remote physiotherapeutic e-Health interventions may decrease pain intensity in patients with back pain. Autonomous e-Health is more effective than no treatment in patients with chronic pain. There is no effect of e-Health in reduction of pain for patients with osteoarthritis, after total knee surgery and knee pain.Implications for rehabilitation* This review shows that e-Health can be an effective way of reducing pain in some populations.* Remote physiotherapeutic e-Health interventions may decrease pain intensity in patients with back pain.* Autonomous e-Health is more effective than no treatment in patients with chronic pain.* There is no effect of e-Health in reduction of pain for patients with osteoarthritis, after total knee surgery and knee pain.
Low back pain is the leading cause of disability worldwide and a significant contributor to work incapacity. Although effective therapeutic options are scarce, exercises supervised by a physiotherapist have shown to be effective. However, the effects found in research studies tend to be small, likely due to the heterogeneous nature of patients' complaints and movement limitations. Personalized treatment is necessary as a 'one-size-fits-all' approach is not sufficient. High-tech solutions consisting of motions sensors supported by artificial intelligence will facilitate physiotherapists to achieve this goal. To date, physiotherapists use questionnaires and physical examinations, which provide subjective results and therefore limited support for treatment decisions. Objective measurement data obtained by motion sensors can help to determine abnormal movement patterns. This information may be crucial in evaluating the prognosis and designing the physiotherapy treatment plan. The proposed study is a small cohort study (n=30) that involves low back pain patients visiting a physiotherapist and performing simple movement tasks such as walking and repeated forward bending. The movements will be recorded using sensors that estimate orientation from accelerations, angular velocities and magnetometer data. Participants complete questionnaires about their pain and functioning before and after treatment. Artificial analysis techniques will be used to link the sensor and questionnaire data to identify clinically relevant subgroups based on movement patterns, and to determine if there are differences in prognosis between these subgroups that serve as a starting point of personalized treatments. This pilot study aims to investigate the potential benefits of using motion sensors to personalize the treatment of low back pain. It serves as a foundation for future research into the use of motion sensors in the treatment of low back pain and other musculoskeletal or neurological movement disorders.
De zorg voor de 1.6 miljoen mensen met chronische musculoskeletale pijn in Nederland kan en moet beter. Hoewel fysio- en oefentherapeuten een belangrijke rol hebben in het herstel van mensen met chronische musculoskeletale pijn is de biomedische aanpak die veelal wordt gekozen niet in lijn met de nieuwste wetenschappelijke inzichten en praktijkrichtlijnen. Veel eerstelijns zorgverleners voelen zich op dit moment incompetent bij het integreren van biopsychosociale factoren in diagnostiek en behandeling bij deze patiëntengroep. Daarom is de vraag uit de beroepspraktijk: Hoe kunnen fysio- en oefentherapeuten in de eerste lijn beter in staat worden gesteld om mensen te herkennen die beperkt zijn door chronische pijn, een inschatting te maken van de complexiteit van de klachten, en te behandelen vanuit een biopsychosociale visie? Het project is opgedeeld in drie fasen. Al eerste zullen bestaande eerstelijns biopsychosociale Beweegzorg interventies in kaart worden gebracht met behulp een scoping review. Het doel hiervan is om kennishiaten te identificeren, maar ook om een set van kennis en vaardigheden op te stellen die essentieel is voor een effectieve behandeling. De tweede fase zal bestaan uit het ontwikkelen van een compleet scholingsprogramma, inclusief ondersteunende materialen zoals richtlijnen, vragenlijsten, oefeningen en intervisie-structuren. Dit totaalpakket stelt fysiotherapeuten in staat om een state-of-the-art biopsychosociale interventie vorm te geven die aansluit op de specifieke hulpvraag en de persoonlijke context patiënten. In de derde fase zal deze aanpak worden getest in een feasibility studie, met als doel om inzicht te krijgen in de haalbaarheid van het scholingsprogramma en de biopsychosociaal georiënteerde interventies. Met behulp van dit project zal er een beweging worden gemaakt in de richting van eerstelijns Beweegzorg op maat, die inhoudelijk aansluit op de tweede- en derdelijns behandelprincipes. Daarnaast is het de ambitie van dit consortium om de inzichten uit dit project breed te verspreiden over aankomende en huidige zorgprofessionals.
Aanleiding Hoe effectief zijn de chronische pijnprogramma's, vooral op de lage termijn? Die vraag leeft bij een aantal revalidatiecentra in Nederland. De revalidatiecentra behandelen patiënten met chronische musculoskeletale pijn. Veel van de patiënten hebben of krijgen te maken met persoonlijk en maatschappelijk disfunctioneren. Programma's zijn met name gericht op het beïnvloeden en veranderen van het gedrag van patiënten, zodat ze in hun dagelijks leven beter met de pijn om kunnen gaan. Zelfmanagement speelt daarbij een belangrijke rol. Echter, patiënten met chronische pijnklachten zijn lang niet altijd trouw aan hun therapie en gaan ook niet altijd goed om met een terugval. Hulpverleners in chronische-pijnbehandelteams van revalidatiecentra en ziekenhuizen constateren dat een deel van hun patiënten zelfmanagement niet volledig kunnen bestendigen in het dagelijks leven. Doelstellingen Vanuit de beroepspraktijk is de volgende vraag geformuleerd: wat is het langetermijneffect van een chronische-pijnprogramma en zijn er strategieën te ontwikkelen om een eventuele terugval te voorkomen? Deze vraag is leidend in het RAAK-project SOLACE. Het start met een onderzoek naar het langetermijneffect van een revalidatieprogramma en meet de terugval van patiënten die een programma hebben gevolgd. Daarna worden strategieën ontwikkeld die gericht zijn op gedragsbehoud. Professionals, onderzoekers, studenten en docenten werken hierbij nauw samen. Om de effectiviteit van de strategieën in de praktijk te testen, wordt een pilot uitgevoerd. Boogde resultaten Het SOLACE-project verbindt het onderwijs- en onderzoeksveld met de beroepspraktijk door het samen ontwikkelen van strategieën die het vermogen tot zelfmanagement van patiënten met chronische pijn vergroten. Verspreiding van de opgedane kennis en ervaring vindt plaats via de verschillende projectpartners en hun netwerken. Denk aan intercollegiaal overleg, stages en fysiotherapeutische en pijngenootschappen. Daarnaast zullen de resultaten geïmplementeerd worden in het onderwijs van het Instituut voor Bewegingsstudies van de Hogeschool Utrecht.
