Ever since, the recognition of the causality between earthquakes in the Northern part of the Netherlands, more specific the Region Groningen, gas production and the ensuing damage to houses and buildings in that area, society faces big challenges in policy-making. Not in the least because the above-mentioned damage to houses caused by earthquakes make inhabitants feel unsafe in their own houses. Unfortunately, the region has to deal with a lack of jobs and a great number of unemployed and disabled people as well. In order to create new opportunities for the region, local authorities have developed measures in favour of repairing damaged houses as well as measures on the economic perspective of the region, more particularly employment opportunities. One of the measures is the use of tenders for the damage repair, which contain mandatory social conditions. The aim of these
conditions is, on the one hand, to improve the chances of local enterprises to get tenders awarded and, on the other hand, to improve the creation of new jobs for inhabitants in the region. The question is whether this policy will be effective. Projects of the research group Legal Aspects of the Labour Market show that small- and medium-sized enterprises (SMEs) create job openings, but are not able to get them fulfilled. Lack of cooperation by local authorities seems to be the cause of this failure. SMEs are aiming to partnerships with the local authorities in which they have more self-control and self-regulation in order to fulfil their vacancies. This requires a new way of governance of the local authorities. New forms of public–private partner-ships are needed. The question we address is which type of public–private partnerships can contribute to creating better opportunities for economic and employment growth in the Groningen earthquake zone.
Participatiewet, social return, baanafspraakbanen, quotumheffing – van MKB’ers wordt gevraagd werkplekken te creëren voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. De Quotumwet kan zelfs een boeteheffing opleggen als er onvoldoende werkplekken voor arbeidsbeperkten komen. De overheid dwingt MKB’ers hiermee over te gaan tot inclusief werkgeverschap. MKB’ers uit o.a. de bouw, afvalverwerking en schoonmaak kunnen geschikte werkplekken bieden en zijn bereid om hun bedrijf te richten op deze sociale innovatie. In de praktijk blijkt echter dat het MKB geen invulling kan geven aan deze innovatie, omdat kandidaten niet worden aangeleverd en/of niet over de juiste capaciteiten beschikken en omdat wet- en regelgeving belemmerend werkt. MKB’ers willen dit verbeteren samen met gemeenten.Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de uitvoering van de Participatiewet. MKB’ers ervaren dat gemeenten zich wel willen opstellen als partner van het bedrijfsleven, maar dat dat in de praktijk niet lukt. MKB’ers willen een structurele samenwerking met gemeenten tot stand brengen, waarbij ze zelf meer sturing geven aan de selectie en plaatsing van kandidaten, met minder regels. Omdat ze niet weten hoe ze dit van de grond kunnen krijgen vragen ze de Hanzehogeschool Groningen hiervoor handvatten te bieden. Gemeenten willen hier graag aan meewerken, omdat zij een beter beeld willen krijgen van de concrete behoeften van MKB’ers waardoor de door hen ingezette werkgeversbenadering beter aansluit op individuele MKB’ers. Door de nieuwe kennis van het project over een effectieve werkgeversbenadering zijn studenten beter voorbereid op de praktijk van de uitvoering van de Participatiewet en social return.De Hanzehogeschool Groningen zal samen met 26 MKB-bedrijven, MKB-Nederland Noord, De Normaalste Zaak, de gemeente Groningen en de Rijksuniversiteit Groningen, een werkplan met spelregels ontwikkelen voor structurele samenwerking van MKB met gemeenten, waardoor MKB’ers kunnen voldoen aan de verplichtingen in het kader van social return en de Participatiewet en daadwerkelijk uitvoering kunnen geven aan inclusief werkgeverschap.
