In Nederland komen maandelijks mensen in vertelgroepen bij elkaar om samen de kunst van het verhalen vertellen te beoefenen. Tekla Slangen liep een half jaar als participerend onderzoeker mee met een lokale vertelgroep. In dit artikel geeft ze een inkijk in wat vertellers beweegt en waaraan ze hun waarde ontlenen.Lang voordat Netflix ons elke dag duizend en een verhalen kon vertellen via een beeldscherm, waren er mensen die de mooiste verhalen in geuren en kleuren uit de doeken deden en hun publiek van alles lieten beleven:verhalenvertellers.Heden ten dage zijn er in Nederland nog steeds tal van vertellers en vertelgroepen actief die voor groot en klein publiek optreden. Zij vertellen uit het hoofd allerlei soorten verhalen, van sprookjes, mythes en fabels tot fragmenten uit de geschiedenis en persoonlijke ervaringen. Wat is de aantrekkingskracht van het verhalen vertellen voor de individuele verteller? Wat voor activiteiten ondernemen zij? En wanneer vinden ze het vertellen van een verhaal echt geslaagd? Deze vragen zijn de aanleiding geweest voor een kleinschalig etnografisch onderzoek naar vertellers bij een vertelgroep. In dit artikel beschrijf ik de belangrijkste resultaten, met de Nederlandse vertelscene als kader.
Iedereen die mij kent weet dat ik een kletskous ben. Echt waar, ik zit vaak op de spreekstoel en geniet van de aandacht. In mijn werk draagt het bij aan goed kunnen kletsen met cliënten en presenteren aan groepen, maar hobbymatig heb ik er nog nooit iets mee gedaan. Toen kwam mijn onderzoek van een jaar naar verhalenvertellers in een vertelgroep, een onderzoek naar minder bekende vormen van cultuurparticipatie.In Nederland zijn er meerdere organisaties die zich met deze praktijk bezig houden, meer dan 150 individuele vertellers en zeker 40 vertelgroepen door het hele land actief.Deze blog is onderdeel van de blogreeks ‘Culturele praktijken in beeld‘
LINK
