The aim of this QSR 2022 on tourism is to make an attempt to assess available information about the tourism industry from three countries and various sources and present it in a comprehensive manner. We, thereby, describe common features of regional tourism structures, as well as differences, and we present some of the identified data incompatibilities (sections 2.2 and 2.3). The recommendations in section 3 present avenues along which data collection and monitoring can be improved, inspired by a set of key forces driving change intourism that stakeholders should be prepared for (section 2.4).
MULTIFILE
![Tourism [Wadden Sea Quality Status Report]](https://publinova-harvester-content-acc.s3.amazonaws.com/thumbnails/files/previews/pdf/20240902171456788790.20-20Wadden20Sea20Quality20Status20Report20-20Tourism-thumbnail-400x300.png)
Een stamceltransplantatie is een ingrijpende gebeurtenis. Geen wonder dat u na uw behandeling last kan hebben van sombere gevoelens, spanningen of angsten. Deze cursus helpt u stap voor stap weer greep te krijgen op uw leven. U krijgt weer zicht op wat belangrijk voor u is. U leert hoe u uw zorgen onder controle krijgt. En hoe u weer energie kunt besteden aan de dingen die ertoe doen. In drie stappen gaat u uw zorgen en problemen te lijf. De totale cursus bestaat uit vijf lessen.
Maatjesprojecten zijn er in alle soorten en maten. Volgens de geinterviewde ama's verruimen deze projecten hun leefwereld door contacten en activiteiten buiten het opvangcentrum. De rol van hun maatje is hen niet altijd duidelijk. Weten wat ze van een maatje en het contact kunnen verwachten wordt belemmerd door de taalbarriere, maar ook door onbekendheid met de mores en gewoontes van professionele en vrijwillige begeleiders in Nederland. Vanuit het perspectief van de jongeren is niet de rol of kwaliteiten van het maatje doorslaggevend, maar de daadwerkelijke betrokkenheid bij hun situatie. Zowel leeftijdgenoten kunnen als maatje van betekenins zijn, maar ook volwassenen - professionals en vrijwilligers - die aandacht geven, hen stimuleren en ondersteunen.
In dit project ontwikkelen we de Design Your Life methode. Deze methode helpt zorgprofessionals jongvolwassenen met autisme te begeleiden in het samenstellen van hun eigen, op maat gesneden ondersteunende technologie. Het project sluit aan bij de maatschappelijke ambitie om zelfredzaamheid en participatie van jongvolwassenen met autisme te vergroten. Deze groep heeft potentie en ambities, maar laat ook schooluitval zien, werkeloosheid, en moeite met zelfstandig leven. Zorgprofessionals zoeken mogelijkheden de eigen regie te versterken, o.a. door het begeleiden in persoonsgedreven toekomstplanning, en het inrichten van een ondersteunende leefomgeving. Daarbij wordt steeds vaker gezocht naar ondersteunende technologie. Terwijl het aanbod aan apps, wearables, internet-of-things en robots snel groeit, strandden initiatieven nog te vaak. Generieke oplossingen sluiten vaak niet goed aan bij de diversiteit aan individuele behoeften. Zorgprofessionals en cliënten vinden moeilijk hun weg in het enorme aanbod. Het blijkt lastig de zorgbehoefte te vertalen in een geschikte technologische oplossing. Gedeeld begrip en nauwe samenwerking tussen cliënten, begeleiders, zorgbeleidsmakers en aanbieders zijn nodig om innovaties duurzaam in te zetten in de zorg en begeleiding. Via tien casestudies ontwikkelen we de methode. Zorgprofessionals begeleiden hiermee cliënten in het selecteren en inrichten van de technologie die bij hen past. Hierbij worden co-design en design thinking principes toegepast. Naast de technologische oplossing helpt de methode ook bij gedeeld inzicht met betrekking tot de capaciteiten, persoonlijke doelen en ondersteuningsvraag van de cliënt. We valideren de methode in een evaluatiestudie. We onderzoeken of de aanpak cliënten ondersteunt in hun ontwikkeling naar zelfstandigheid, hoe professionals de aanpak kunnen integreren in hun dagelijks werk, en hoe de methode duurzaam verankerd kan worden in zorgorganisaties. Ten slotte ontwikkelen we beroepscompetenties. Met de kennis uit dit project worden zorgprofessionals beter toegerust om middels persoonlijke technologie de zelfredzaamheid en eigen regie van cliënten te versterken.
Project: Toekomstbestendig Ondernemen Bedrijven moeten continue inspelen op veranderingen en hebben hiervoor goed én flexibel personeel nodig. Doel van dit project was om ondernemers te helpen maatregelen te vinden die passen bij de behoefte aan flexibiliteit, zowel op korte als lange termijn. In dit project zijn 11 case studies uitgevoerd bij MKB-bedrijven in Flevoland. In elk van de bedrijven is onderzocht wat de flexibiliteitsbehoefte was, waardoor de behoefte beïnvloed werd, en in welke mate de bestaande maatregelen in het bedrijf pasten bij de flexbehoefte. Vervolgens konden – waar nodig- aanvullende maatregelen worden genomen. De huidige flexbehoefte en het flexvermogen (de huidige maatregelen) van de organisatie zijn bepaald aan de hand van een vragenlijst en interviews met directie en medewerkers. Daarnaast is in de interviews informatie verzameld over toekomstverwachtingen. Op basis van de verzamelde gegevens is per bedrijf de huidige match tussen flexbehoefte en flexvermogen bepaald en beoordeeld of dit ook past binnen de toekomstplannen. Deze aanpak is in dit project doorontwikkeld tot een diagnosetool, waarmee organisaties zelf de flexbehoefte en het flexvermogen in kaart kunnen brengen. De huidige match is per bedrijf besproken in een werksessie met vertegenwoordigers van directie, HR en uitvoerend personeel. Ook is hierin bepaald welke acties nodig zouden zijn om de match tussen behoefte en vermogen te verbeteren en behouden. Hieruit bleek dat er 3 ‘stappen’ zijn welke organisaties moeten doorlopen om de flexbehoefte op te vangen: A: dempen van de flexbehoefte door een passende marktstrategie en overleg met klanten; B: professionaliseren van processen, management en HR; C: het kiezen van de juiste mix aan personele flexmaatregelen. Hiervoor zijn in dit project maatregelen tegen elkaar afgewogen aan de hand van een flexeffect tool (de ‘spintool’) .
Fotowedstrijd Eenzaamheid in beeld Door de Coronacrisis hebben veel bewoners van Amsterdam ervaren hoe het is om geïsoleerd en/of eenzaam te zijn. Gezinnen kwamen onder druk te staan, mensen zijn naar elkaar om gaan zien. Studenten hebben ervaren hoe het is om afgesloten te zijn van campus, docenten en medestudenten. Senioren heroverwegen hun toekomstplannen voor wonen uit angst om in een volgende lock down opgesloten te zitten in een verzorgingshuis. Corona heeft iedereen aangeraakt. Deze ervaringen met isolatie en eenzaamheid willen we in beeld brengen met de fotowedstrijd Eenzaamheid in beeld. Op deze manier wordt eenzaamheid bespreekbaar gemaakt en onderwerp van gesprek. Deze zomer kunnen foto’s worden ingezonden via Instagram om deelname zo laagdrempelig mogelijk te houden. De groep ouderen zal ook via andere kanalen benaderd worden. In de week van de eenzaamheid (1 t/m 8 oktober) kiest een jury de vijf meest sprekende foto’s uit die het verhaal van eenzaamheid visualiseren. De bekendmaking van de winnende foto’s (2 oktober) wordt gecombineerd met een presentatie van de bevindingen van verschillend onderzoek naar eenzaamheid in Coronatijd, waaronder studentenwelzijn tijdens de lockdown van HVA en VU. De winnende foto’s worden gebruikt voor een tentoonstelling die door studenten Culturele Maatschappelijke Vormgeving (HvA) wordt georganiseerd. De foto’s worden uitgelicht op panelen met daarop naast de betreffende foto een professioneel portret van de maker en het verhaal achter de ingezonden foto. Aan de tentoonstelling zullen verschillende andere projecten op het thema eenzaamheid worden gekoppeld die in Amsterdam Nieuw West zijn uitgevoerd. door studenten van Klinische Psychologie, studenten van de cursus Analysis of Governmental Policy en onderzoek van 4 sociologiestudenten naar de impact van de Covid-19 op o.a. buurtwerk, eenzaamheid en flexwerk.
