Athletes who wish to resume high-level activities after an injury to the anterior cruciate ligament (ACL) are often advised to undergo surgical reconstruction. Nevertheless, ACL reconstruction (ACLR) does not equate to normal function of the knee or reduced risk of subsequent injuries. In fact, recent evidence has shown that only around half of post-ACLR patients can expect to return to competitive level of sports. A rising concern is the high rate of second ACL injuries, particularly in young athletes, with up to 20% of those returning to sport in the first year from surgery experiencing a second ACL rupture. Aside from the increased risk of second injury, patients after ACLR have an increased risk of developing early onset of osteoarthritis. Given the recent findings, it is imperative that rehabilitation after ACLR is scrutinized so the second injury preventative strategies can be optimized. Unfortunately, current ACLR rehabilitation programs may not be optimally effective in addressing deficits related to the initial injury and the subsequent surgical intervention. Motor learning to (re-)acquire motor skills and neuroplastic capacities are not sufficiently incorporated during traditional rehabilitation, attesting to the high re-injury rates. The purpose of this article is to present novel clinically integrated motor learning principles to support neuroplasticity that can improve patient functional performance and reduce the risk of second ACL injury. The following key concepts to enhance rehabilitation and prepare the patient for re-integration to sports after an ACL injury that is as safe as possible are presented: (1) external focus of attention, (2) implicit learning, (3) differential learning, (4) self-controlled learning and contextual interference. The novel motor learning principles presented in this manuscript may optimize future rehabilitation programs to reduce second ACL injury risk and early development of osteoarthritis by targeting changes in neural networks.
LINK
Bij veel (sport)blessures en orthopedische aandoeningen, zoals voorste kruisband (VKB-) rupturen en enkelfracturen, moeten patiënten na een operatieve ingreep een lang revalidatietraject ondergaan. Fysiotherapeuten, (mentale) coaches, inspanningsfysiologen en orthopedisch chirurgen constateren dat patiënten ondanks goede begeleiding veelal hun fysieke niveau van voor de blessure niet meer bereiken. Om kwalitatief betere zorg te kunnen bieden, willen deze professionals meer inzicht krijgen in het individuele herstel. Door een combinatie van lichamelijke en psychologische parameters intensief te monitoren, denken zij namelijk eerder de therapie aan te kunnen passen op (on)gewenste veranderingen in het beloop van herstel. De zorgprofessionals hebben echter onvoldoende tijd en mogelijkheden om patiënten intensief te monitoren. Bovendien denken zij het herstel verder te kunnen ondersteunen door patiënten zelf te laten meten omdat patiënten meer verantwoordelijkheid voor hun gezondheid nemen indien zij toegang krijgen tot hun eigen data. De zorgprofessionals vragen zich daarom af hoe zij een zelf-monitoringsysteem voor orthopedische patiënten kunnen inrichten, dat hen in staat stelt therapie op maat te geven gedurende het totale revalidatieproces (casus VKB-reconstructies). Centrale onderzoeksvraag is: Welke kennis en vaardigheden hebben zorgprofessionals en patiënten na een VKB-reconstructie nodig om een zelf-monitoringsysteem slim toe te kunnen passen in de zorgpraktijk? Deze onderzoeksvraag kent de volgende deelvragen: A. Hoe moet een zelf-monitoringsysteem volgens zorgprofessionals, technici/ontwerpers en patiënten worden ingericht en gebruikers getraind om de patiënten na een VKB-reconstructie in staat te stellen een kernset van lichamelijke en psychologische parameters zelfstandig te verzamelen en te delen? B. Hoe wordt het zelf-monitoringsysteem door zorgprofessionals en patiënten na een VKB-reconstructie in de praktijk gebruikt en hoe staat het gebruik in relatie tot herstel? C. Wat zijn de ervaringen van zowel de zorgprofessionals als patiënten na een VKB-reconstructie met het zelf-monitoringsysteem en wat zijn de belemmerende en/of bevorderende factoren bij het gebruik van het zelf-monitoringsysteem voor het revalidatietraject?