Dit artikel vergelijkt de typische spelmechanismen voor karakterontwikkeling in twee game genres: role‐playing games en action‐adventure games. Voor beide genres zijn avatars en hun ontwikkeling belangrijk. Maar, zoals zal blijken, gebruiken beide genres heel ander type spelregels en geven hierdoor een geheel andere invulling aan karakterontwikkeling in games.
Aim. Although cultural dimensions theory is a topical strand of quantitative cultural research, few intercultural simulation games use it. We present the design and review of the application of OASISTAN, an intercultural role-playing simulation game that is specifically based on cultural dimensions theory. Method. OASISTAN was first designed in 1999 for use in Master’s courses on cross-cultural management at Delft University of Technology in the Netherlands, attracting 20-23 year old students with a Bachelor degree in engineering and from various cultural backgrounds. Since its first design the game has been played approximately 45 times at Delft University of Technology in the Netherlands and three times at Harbin Institute of Technology in China in the years 2006-2008. We reviewed their experiences designing and facilitating OASISTAN since 1999. Results. The game has a no-tech role-play design and revolves around the geopolitically complex region of the Caspian Sea, specifically the fictional country of ‘Oasistan’. The game consists of students forming small teams of Oasistani, Western and non-Western public/private actors collaborating with each other to try and reach the common goal of oil exploration and production in this country. In total 15-30 students were involved. We found that OASISTAN allowed its players not only to intensely experience the difficulty and awkwardness of being confronted with cultural differences, but also to interpret and understand these differences through cultural dimensions. Students who played OASISTAN identified ten out of the 12 dimensions by Maleki and De Jong. The two dimensions that students were not able to identify are uncertainty avoidance and collaborativeness. Conclusion. OASISTAN shows how a game design field (i.e., intercultural simulation gaming) can be reinvigorated in light of new or updated scientific theories pertaining to the field’s subject matter (i.e., cultural dimensions). Several opportunities for future research are identified.
MULTIFILE
Games zijn bedoeld voor vermaak, maar we kunnen ze ook opvatten als een vorm van cultuur. Ze vertellen iets over de samenleving waarin ze zijn gemaakt: al dan niet met opzet komen er via de verbeelding van de makers opvattingen over de samenleving in games terecht. Games zetten op hun beurt aan tot verbeelding, waardoor gamers zich mogelijk gestimuleerd voelen na te denken over die samenleving. Toch is het aannemelijk dat gamers daar weinig voor voelen, omdat dit een plezierige ervaring in de weg kan staan. Maar gamers blijken wel degelijk geneigd tot reflectie op de wereld om ons heen, over het leven, over goed en kwaad. Ruim driekwart van de gamers uit dit onderzoek zegt dat wel eens te doen. Tegen de verwachting is daarbij geen verschil te zien tussen reguliere gamers en professionals, zoals reviewers en game designers. Verondersteld werd dat die laatstgenoemden zich beroepsmatig vaker aangezet voelen tot reflectie op de wereld om ons heen. Vaker dan verwacht blijken gamers een kunstervaring te ondergaan bij het spelen van games. In de context van deze studie wil dat zeggen dat die spelers ‘tussen de regels door’ commentaar op de spel- en verhaalgebeurtenissen hebben opgemerkt, dat hen aan het denken zette over de wereld. Daarbij was geen verschil te zien tussen mainstream games en indiegames. De verwachting dat de meeste gamers vooral de bijzondere vormgeving van games noemen als reden om ze als kunst te bestempelen is ten slotte wel bevestigd. Dit laat meteen ook het verschil zien tussen de gangbare esthetische kunstopvatting en wat ik in deze studie onder kunst versta: het ervaren van een betekenisproces dat stimuleert tot reflectie op het leven.
