Context: Only 55% of the athletes return to competitive sports after an anterior cruciate ligament (ACL) injury. Athletes younger than 25 years who return to sports have a second injury rate of 23%. There may be a mismatch between rehabilitation contents and the demands an athlete faces after returning to sports. Current return-to-sports (RTS) tests utilize closed and predictable motor skills; however, demands on the field are different. Neurocognitive functions are essential to manage dynamic sport situations and may fluctuate after peripheral injuries. Most RTS and rehabilitation paradigms appear to lack this aspect, which might be linked to increased risk of second injury.Objective: This systematic and scoping review aims to map existing evidence about neurocognitive and neurophysiological functions in athletes, which could be linked to ACL injury in an integrated fashion and bring an extensive perspective to assessment and rehabilitation approaches.Data Sources: PubMed and Cochrane databases were searched to identify relevant studies published between 2005 and 2020 using the keywords ACL, brain, cortical, neuroplasticity, cognitive, cognition, neurocognition, and athletes.Study Selection: Studies investigating either neurocognitive or neurophysiological functions in athletes and linking these to ACL injury regardless of their design and technique were included.Study Design: Systematic review. Level of Evidence: Level 3.Data Extraction: The demographic, temporal, neurological, and behavioral data revealing possible injury-related aspects were extracted and summarized.Results: A total of 16 studies were included in this review. Deficits in different neurocognitive domains and changes in neurophysiological functions could be a predisposing risk factor for, or a consequence caused by, ACL injuries.Conclusion: Clinicians should view ACL injuries not only as a musculoskeletal but also as a neural lesion with neurocognitive and neurophysiological aspects. Rehabilitation and RTS paradigms should consider these changes for assessment and interventions after injury.
Context: Only 55% of the athletes return to competitive sports after an anterior cruciate ligament (ACL) injury. Athletes younger than 25 years who return to sports have a second injury rate of 23%. There may be a mismatch between rehabilitation contents and the demands an athlete faces after returning to sports. Current return-to-sports (RTS) tests utilize closed and predictable motor skills; however, demands on the field are different. Neurocognitive functions are essential to manage dynamic sport situations and may fluctuate after peripheral injuries. Most RTS and rehabilitation paradigms appear to lack this aspect, which might be linked to increased risk of second injury.Objective: This systematic and scoping review aims to map existing evidence about neurocognitive and neurophysiological functions in athletes, which could be linked to ACL injury in an integrated fashion and bring an extensive perspective to assessment and rehabilitation approaches.Data Sources: PubMed and Cochrane databases were searched to identify relevant studies published between 2005 and 2020 using the keywords ACL, brain, cortical, neuroplasticity, cognitive, cognition, neurocognition, and athletes.Study Selection: Studies investigating either neurocognitive or neurophysiological functions in athletes and linking these to ACL injury regardless of their design and technique were included.Study Design: Systematic review. Level of Evidence: Level 3.Data Extraction: The demographic, temporal, neurological, and behavioral data revealing possible injury-related aspects were extracted and summarized.Results: A total of 16 studies were included in this review. Deficits in different neurocognitive domains and changes in neurophysiological functions could be a predisposing risk factor for, or a consequence caused by, ACL injuries.Conclusion: Clinicians should view ACL injuries not only as a musculoskeletal but also as a neural lesion with neurocognitive and neurophysiological aspects. Rehabilitation and RTS paradigms should consider these changes for assessment and interventions after injury.
One of the characteristics of arts-based environmental education is that it encourages participants to be receptive to nature in new and uncommon ways. The participant is encouraged to immerse him or herself in nature, to seek a “deep identification.” In my paper I explore if there could be cases where such immersion may reach – or even go beyond – a point of no return. A point, where the “intertwining” with nature causes the subject to sever the “life lines” to the world which would enable him or her to maintain the psychological, cultural and spiritual integrity of the ego. The dissolving of the ego’s boundaries through artistic practice can be seen as having certain shamanistic qualities, specifically in cases when this transgression involves efforts to connect with other animal species. Such undertakings may constitute – at least in the perception of the shaman-artist – a form of “going native,” becoming “one” with the non-human Others.As relevant cases I discuss the “trespassing” from the world of culture into the world of nature by Joseph Beuys in his famous studio encounter with a coyote and Timothy Treadwell entering the life-world of the grizzly bears in Alaska, for which he ultimately paid the price of death (the tragic story was documented in Werner Herzog’s film “Grizzly Man”).I analyze these phenomena along the distinction between Apollonian versus Dionysian sensibility in cultural activity as articulated by Nietzsche. Finally I discuss some pedagogical implications for teachers and facilitators who encourage an attitude of radical amazement and vulnerability in arts-based environmental education.
LINK
Everybody has conscious and unconscious experiences during their holidays. They usually impact your life to a limited degree, but sometimes you have an experience as a result of which you will have a new outlook on life from that moment onwards: a life-changing experience.There are travelers who consciously seek a place in which they can have this type of experiences. Think, for instance of a wellness resort in Bali, in which you learn to eat healthy food and monitor your work-life balance. When returning from this holiday, you are likely to change course and take the plunge.You could also have an unconscious (spontaneous) experience during your holiday. An experience of which you did not know you would ever have it. You are being triggered, and when arriving home, you are going to take action to change things for the better. You may have visited an orphanage or a nature reserve during a round trip for which you are going to set up a fund-raising appeal after your holidays.This PhD research will seek answers to the following questions:• Can a life-changing experience be designed?• To what degree can a life-changing experience lead to a sustainable behavioural change? Partner: University of Surrey
Participatiewet, social return, baanafspraakbanen, quotumheffing – van MKB’ers wordt gevraagd werkplekken te creëren voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. De Quotumwet kan zelfs een boeteheffing opleggen als er onvoldoende werkplekken voor arbeidsbeperkten komen. De overheid dwingt MKB’ers hiermee over te gaan tot inclusief werkgeverschap. MKB’ers uit o.a. de bouw, afvalverwerking en schoonmaak kunnen geschikte werkplekken bieden en zijn bereid om hun bedrijf te richten op deze sociale innovatie. In de praktijk blijkt echter dat het MKB geen invulling kan geven aan deze innovatie, omdat kandidaten niet worden aangeleverd en/of niet over de juiste capaciteiten beschikken en omdat wet- en regelgeving belemmerend werkt. MKB’ers willen dit verbeteren samen met gemeenten. Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de uitvoering van de Participatiewet. MKB’ers ervaren dat gemeenten zich wel willen opstellen als partner van het bedrijfsleven, maar dat dat in de praktijk niet lukt. MKB’ers willen een structurele samenwerking met gemeenten tot stand brengen, waarbij ze zelf meer sturing geven aan de selectie en plaatsing van kandidaten, met minder regels. Omdat ze niet weten hoe ze dit van de grond kunnen krijgen vragen ze de Hanzehogeschool Groningen hiervoor handvatten te bieden. Gemeenten willen hier graag aan meewerken, omdat zij een beter beeld willen krijgen van de concrete behoeften van MKB’ers waardoor de door hen ingezette werkgeversbenadering beter aansluit op individuele MKB’ers. Door de nieuwe kennis van het project over een effectieve werkgeversbenadering zijn studenten beter voorbereid op de praktijk van de uitvoering van de Participatiewet en social return. De Hanzehogeschool Groningen zal samen met 26 MKB-bedrijven, MKB-Nederland Noord, De Normaalste Zaak, de gemeente Groningen en de Rijksuniversiteit Groningen, een werkplan met spelregels ontwikkelen voor structurele samenwerking van MKB met gemeenten, waardoor MKB’ers kunnen voldoen aan de verplichtingen in het kader van social return en de Participatiewet en daadwerkelijk uitvoering kunnen geven aan inclusief werkgeverschap.
Participatiewet, social return, baanafspraakbanen, quotumheffing – van MKB’ers wordt gevraagd werkplekken te creëren voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. De Quotumwet kan zelfs een boeteheffing opleggen als er onvoldoende werkplekken voor arbeidsbeperkten komen. De overheid dwingt MKB’ers hiermee over te gaan tot inclusief werkgeverschap. MKB’ers uit o.a. de bouw, afvalverwerking en schoonmaak kunnen geschikte werkplekken bieden en zijn bereid om hun bedrijf te richten op deze sociale innovatie. In de praktijk blijkt echter dat het MKB geen invulling kan geven aan deze innovatie, omdat kandidaten niet worden aangeleverd en/of niet over de juiste capaciteiten beschikken en omdat wet- en regelgeving belemmerend werkt. MKB’ers willen dit verbeteren samen met gemeenten.Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de uitvoering van de Participatiewet. MKB’ers ervaren dat gemeenten zich wel willen opstellen als partner van het bedrijfsleven, maar dat dat in de praktijk niet lukt. MKB’ers willen een structurele samenwerking met gemeenten tot stand brengen, waarbij ze zelf meer sturing geven aan de selectie en plaatsing van kandidaten, met minder regels. Omdat ze niet weten hoe ze dit van de grond kunnen krijgen vragen ze de Hanzehogeschool Groningen hiervoor handvatten te bieden. Gemeenten willen hier graag aan meewerken, omdat zij een beter beeld willen krijgen van de concrete behoeften van MKB’ers waardoor de door hen ingezette werkgeversbenadering beter aansluit op individuele MKB’ers. Door de nieuwe kennis van het project over een effectieve werkgeversbenadering zijn studenten beter voorbereid op de praktijk van de uitvoering van de Participatiewet en social return.De Hanzehogeschool Groningen zal samen met 26 MKB-bedrijven, MKB-Nederland Noord, De Normaalste Zaak, de gemeente Groningen en de Rijksuniversiteit Groningen, een werkplan met spelregels ontwikkelen voor structurele samenwerking van MKB met gemeenten, waardoor MKB’ers kunnen voldoen aan de verplichtingen in het kader van social return en de Participatiewet en daadwerkelijk uitvoering kunnen geven aan inclusief werkgeverschap.
