Abstract Objectives The aim of this review is to establish the effectiveness of psychological relapse prevention interventions, as stand-alone interventions and in combination with maintenance antidepressant treatment (M-ADM) or antidepressant medication (ADM) discontinuation for patients with remitted anxiety disorders or major depressive disorders (MDD). Methods A systematic review and a meta-analysis were conducted. A literature search was conducted in PubMed, PsycINFO and Embase for randomised controlled trials (RCTs) comparing psychological relapse prevention interventions to treatment as usual (TAU), with the proportion of relapse/recurrence and/or time to relapse/recurrence as outcome measure. Results Thirty-six RCTs were included. During a 24-month period, psychological interventions significantly reduced risk of relapse/recurrence for patients with remitted MDD (RR 0.76, 95% CI: 0.68–0.86, p<0.001). This effect persisted with longer follow-up periods, although these results were less robust. Also, psychological interventions combined with M-ADM significantly reduced relapse during a 24-month period (RR 0.76, 95% CI: 0.62–0.94, p = 0.010), but this effect was not significant for longer follow-up periods. No meta-analysis could be performed on relapse prevention in anxiety disorders, as only two studies focused on relapse prevention in anxiety disorders. Conclusions In patients with remitted MDD, psychological relapse prevention interventions substantially reduce risk of relapse/recurrence. It is recommended to offer these interventions to remitted MDD patients. Studies on anxiety disorders are needed.
Background Understanding the kinematic characteristics of relapse clubfoot compared to successfully treated clubfoot could aid early identification of a relapse and improve treatment planning. The usage of a multi segment foot model is essential in order to grasp the full complexity of the multi-planar and multi-joint deformity of the clubfoot. Research question The purpose of this study was to identify differences in foot kinematics, using a multi-segment foot model, during gait between patients with Ponseti treated clubfoot with and without a relapse and age-matched healthy controls. Methods A cross-sectional study was carried out including 11 patients with relapse clubfoot, 11 patients with clubfoot and 15 controls. Gait analysis was performed using an extended Helen Hayes model combined with the Oxford Foot Model. Statistical analysis included statistical parametric mapping and discrete analysis of kinematic gait parameters of the pelvis, hip, knee, ankle, hindfoot and forefoot in the sagittal, frontal and transversal plane. Results The relapse group showed significantly increased forefoot adduction in relation with the hindfoot and the tibia. Furthermore, this group showed increased forefoot supination in relation with the tibia during stance, whereas during swing increased forefoot supination in relation with the hindfoot was found in patients with relapse clubfoot compared with non-relapse clubfoot. Significance Forefoot adduction and forefoot supination could be kinematic indicators of relapse clubfoot, which might be useful in early identification of a relapse clubfoot. Subsequently, this could aid the optimization of clinical decision making and treatment planning for children with clubfoot.
MULTIFILE
Background: Existing studies have yet to investigate the perspectives of patients and professionals concerning relapse prevention programs for patients with remitted anxiety or depressive disorders in primary care. User opinions should be considered when optimizing the use and implementation of interventions. Objective: This study aimed to evaluate the GET READY relapse prevention programs for patients with remitted anxiety or depressive disorders in general practice. Methods: Semistructured interviews (N=26) and focus group interviews (N=2) with patients and mental health professionals (MHPs) in the Netherlands were performed. Patients with remitted anxiety or depressive disorders and their MHPs who participated in the GET READY study were interviewed individually. Findings from the interviews were tested in focus group interviews with patients and MHPs. Data were analyzed using thematic analysis. Results: Participants were positive about the program because it created awareness of relapse risks. Lack of motivation, lack of recognizability, lack of support from the MHP, and symptom severity (too low or too high) appeared to be limiting factors in the use of the program. MHPs play a crucial role in motivating and supporting patients in relapse prevention. The perspectives of patients and MHPs were largely in accordance, although they had different perspectives concerning responsibilities for taking initiative. Conclusions: The implementation of the GET READY program was challenging. Guidance from MHPs should be offered for relapse prevention programs based on eHealth. Both MHPs and patients should align their expectations concerning responsibilities in advance to ensure optimal usage. Usage of blended relapse prevention programs may be further enhanced by diagnosis-specific programs and easily accessible support from MHPs.
MULTIFILE
Alcohol use disorder (AUD) is a major problem. In the USA alone there are 15 million people with an AUD and more than 950,000 Dutch people drink excessively. Worldwide, 3-8% of all deaths and 5% of all illnesses and injuries are attributable to AUD. Care faces challenges. For example, more than half of AUD patients relapse within a year of treatment. A solution for this is the use of Cue-Exposure-Therapy (CET). Clients are exposed to triggers through objects, people and environments that arouse craving. Virtual Reality (VRET) is used to experience these triggers in a realistic, safe, and personalized way. In this way, coping skills are trained to counteract alcohol cravings. The effectiveness of VRET has been (clinically) proven. However, the advent of AR technologies raises the question of exploring possibilities of Augmented-Reality-Exposure-Therapy (ARET). ARET enjoys the same benefits as VRET (such as a realistic safe experience). But because AR integrates virtual components into the real environment, with the body visible, it presumably evokes a different type of experience. This may increase the ecological validity of CET in treatment. In addition, ARET is cheaper to develop (fewer virtual elements) and clients/clinics have easier access to AR (via smartphone/tablet). In addition, new AR glasses are being developed, which solve disadvantages such as a smartphone screen that is too small. Despite the demand from practitioners, ARET has never been developed and researched around addiction. In this project, the first ARET prototype is developed around AUD in the treatment of alcohol addiction. The prototype is being developed based on Volumetric-Captured-Digital-Humans and made accessible for AR glasses, tablets and smartphones. The prototype will be based on RECOVRY, a VRET around AUD developed by the consortium. A prototype test among (ex)AUD clients will provide insight into needs and points for improvement from patient and care provider and into the effect of ARET compared to VRET.
De idiopathische klompvoet is een belangrijke aangeboren orthopedische aandoening waarvan de behandeling de laatste jaren sterk is gewijzigd. Bij een klompvoet is er sprake van een combinatie van vier kenmerken: adductie van de voet, equinus (spitsstand), cavus (holvoet) en varus (achtervoet wijst naar binnen) (Ponseti, 2008). De precieze incidentie van klompvoeten in Nederland is nog niet bekend omwille van het ontbreken van een landelijk registratiesysteem, maar waarschijnlijk worden er jaarlijks tussen de 150 en 250 kinderen per jaar met één of twee klompvoeten geboren worden (Kamp et al., in prep; Wallander et al., 2006). Niet behandelde klompvoeten leiden tot ernstige deformiteiten, functionele beperkingen en pijn (Gray et al., 2014). Op basis van de beschikbare literatuur en consensus binnen de werkgroep voor de Richtlijn primaire idiopathische klompvoet (NOV, 2014) is de Ponseti methode de vastgestelde behandeling voor idiopathische klompvoeten (Besselaar et al., submitted; NOV, 2014). Ook vermeld deze richtlijn dat er op dit moment bij de primaire behandeling van de klompvoet in het eerste levensjaar van de patiënt geen rol voor de kinderfysiotherapie of de orthopedische schoentechnoloog is, omdat wetenschappelijk bewijs daarvoor ontbreekt. Bij oudere patiënten en relapse klompvoeten zou de kinderfysiotherapeut en de orthopedische schoentechnoloog echter een belangrijke rol kunnen spelen bij de vervolgbehandeling en revalidatie na een eventuele operatie. Om dit mogelijk te maken is een vroegtijdige detectie van de relapse klompvoet van cruciaal belang. Door in een vroeg stadium problemen op te sporen is de kans groter dat hier met een niet-operatieve behandeling (bijvoorbeeld gipsen, fysiotherapie) succes behaald kan worden. Drie dimensionele gangbeeldanalyses lijken uitermate geschikt om functionele problemen rondom de klompvoet vroegtijdig op te sporen. Deze studie zal met behulp van uitgebreide gangbeeldanalyses enerzijds een beter inzicht geven in de factoren die gelinkt zijn met relapse klompvoet als ook een vroegtijdige detectie van die relapse mogelijk maken.
De idiopathische klompvoet is een aangeboren orthopedische aandoening waarvan de behandeling de laatste jaren sterk is gewijzigd. Bij een klompvoet is er sprake van een combinatie van vier kenmerken: adductie van de voet, equinus (spitsstand), cavus (holvoet) en varus (achtervoet wijst naar binnen) (Ponseti, 2008). Niet behandelde klompvoeten leiden tot ernstige deformiteiten, functionele beperkingen en pijn (Gray et al., 2014). De Ponseti methode is de vastgestelde behandeling voor idiopathische klompvoeten, in het eerste levensjaar van de patiënt spelen de kinderfysiotherapeut en orthopedisch schoentechnoloog nog geen rol (Besselaar et al., 2017; NOV, 2014). Bij oudere patiënten en relapse klompvoeten zou de kinderfysiotherapeut en de orthopedisch schoentechnoloog echter een belangrijke rol kunnen spelen bij de vervolgbehandeling en revalidatie na een eventuele operatie. Om dit mogelijk te maken is een vroegtijdige detectie van de relapse klompvoet van cruciaal belang. Door in een vroeg stadium problemen op te sporen is de kans groter dat hier met een niet-operatieve behandeling (bijvoorbeeld gipsen, fysiotherapie) succes behaald kan worden. Drie dimensionele gangbeeldanalyses (3DGA) lijken uitermate geschikt om functionele problemen rondom de klompvoet vroegtijdig op te sporen. Binnen de RAAK Publiek subsidie hebben we uitgebreide 3D gangbeeld analyses, druk- en echometingen uitgevoerd bij 20 klompvoet patiënten, 13 relapse en 17 gezonde controle kinderen. In vergelijking met gezonde controle kinderen en klompvoet patiënten zonder relapse, zagen wij bij patiënten met een relapse een verminderde dorsiflexie van de achtervoet en een hogere adductie van de voorvoet. Deze informatie is van belang voor het inzetten van verdere (fysiotherapeutische) behandeling en kan in de toekomst hopelijk een rol spelen bij het eerder identificeren van relapse klompvoeten.
