What if religion was taken more seriously during the Iranian revolution in 1979? There are scholars who argue that it would have made a difference in international relations. These so-called ‘religionists’ argue that religion has unfortunately been neglected by International Relations. In their view, religion has never disappeared and it could even be argued that religion has seen a resurgence since the late 1960s. Why, therefore, has religion not been incorporated into theories of international relations? This book provides a critical reconstruction of the position of these religionists. It investigates how Hans Morgenthau’s classical realism and Kenneth Waltz’s neorealism deal with religion. Do these theories indeed ignore religion? Do they ignore it for the reasons put forward by the religionists? The conclusion is that the religionists quite convincingly argue for the importance and relevance of religion in international relations. However, the reasons given do not do justice to Morgenthau's classical realism and Waltz's neorealism, as they overlook the theological inspiration (Augustine and Niebuhr) of political realism and the importance of theorizing. As a result of an evaluation of both positions, this book presents an alternative approach inspired by the Amsterdam School of Philosophy, called a new Christian political realism. It incorporates the theological inspiration of political realism and the necessity of theorizing while doing justice to the relevance and manifold manifestations of religion in international relations.
The topic of this paper is the constructivism-realism debate, construed as an example of the intrusion of philosophy into science. Against this intrusion I maintain that philosophical problems are not only different from scientific and practical ones. They are also problematic in themselves. That is why their import into our scientific and practical work only creates confusions that hinder us in our work. The aim of the paper is to show that the philosophical problems that create those confusions need a Wittgensteinian therapeutic treatment. The method of the paper consists in comparing what philosophers (or philosophising scientists) say we do with what we actually do. After giving an example of what happens when a rightly respected scientist starts philosophizing, the method is applied, first, to the relation between language and the world and, second, to the relation between theories and the world. In the first application a story about three umpires is used to distinguish language and discourse, between questions of meaning (of the words we use) and questions of truth (of the things we say). In the second application a comparison between maps and theories is used to show the difference between assessing the truth of descriptive statements and explanatory theories. The examples of the umpires and maps are introduced by Weick and in both cases I show that neither constructivist nor metaphysical realist conclusions follow.
This article traces the emergence of one particular genre of discourse, the genre of "new realism" in the Dutch public debates on multicultural society from the early 1990s till Spring 2002. The focus upon different "genres" implies an interest in the performative power of discourse, i.e. the way in which any discourse, in or by its descriptions of reality, (co)produces that reality. Four distinctive characteristics of "new realism" are detected in three subsequent public debates, culminating in the genre of "hyper-realism", of which the immensely successful and recently murdered politician Pim Fortuyn proved to be the consummate champion. Cet article explique le développement d'un genre particulier de discours, le "nouveau réalisme", au sein du débat public sur la société multiculturelle aux Pays Bas. La période étudidée s'étale du début des années 1990 jusqu'au printemps 2002. L'importance attribuée aux différents "genres" reflète un intérêt pour le pouvoir performatif du discours, notamment la facon dont le discours (co)produit la réalité qu'il décrit. On décèle quatre traits distinctifs du "nouveau réalisme" dans trois débats publics qui débouchent sur le "hyper-réalisme" genre dont Pim Fortuyn, homme politique ayant connu un grand succès et victime récente d'un meurtre,s'était fait le champion attitré.
Alcoholgebruiksstoornis (AUD) is een groot probleem. Alleen al in de USA zijn er 15 miljoen mensen met een AUD en meer dan 950.000 Nederlanders drinkt overmatig. Wereldwijd is 3-8% van het aantal sterfgevallen en 5% van alle ziektes en letsels toe te schrijven aan AUD. Zorg staat voor uitdagingen. Zo krijgt meer dan de helft van de AUD-patiënten binnen een jaar na behandeling een terugval. Een oplossing hiervoor is de inzet van Cue-Exposure-Therapy (CET). Daarbij worden cliënten blootgesteld aan triggers d.m.v. objecten, mensen en omgevingen die zucht opwekken. Om op een realistische, veilige en gepersonaliseerde manier deze triggers te ervaren, wordt Virtual Reality ingezet (VRET). Op die manier worden coping-vaardigheden getraind om verlangen naar alcohol tegen te gaan. De effectiviteit van VRET is (klinisch) bewezen. De komst van AR-technologieën roept echter de vraag op om mogelijkheden van Augmented-Reality-Exposure-Therapy (ARET) te onderzoeken. ARET geniet dezelfde voordelen als VRET (zoals een realistische veilige ervaring). Maar omdat AR virtuele-componenten in de echte omgeving integreert, waarbij het lichaam zichtbaar is, roept het vermoedelijk een ander type ervaring op. Dit kan de ecologische validiteit van CET in de behandeling vergroten. Daarnaast is ARET goedkoper te ontwikkelen (minder virtuele elementen) en hebben cliënten/klinieken gemakkelijker toegang tot AR (via smartphone/tablet). Bovendien worden nieuwe AR-brillen ontwikkeld, die nadelen zoals een te klein smartphone-scherm oplossen. Ondanks de vraag vanuit behandelaars, is ARET nog nooit ontwikkeld en onderzocht rondom verslaving. In dit project wordt het eerste ARET-prototype ontwikkeld rondom AUD in de behandeling van alcoholverslaving. Het prototype wordt ontwikkeld op basis van Volumetric-Captured-Digital-Humans en toegankelijk gemaakt voor AR-brillen, tablets en smartphones. Het prototype wordt gebaseerd op RECOVRY, een door het consortium ontwikkelde VRET rondom AUD. Een prototype-test onder (ex)AUD-cliënten zal inzicht geven in behoeften en verbeterpunten vanuit patiënt en zorgverlener en in het effect van ARET in vergelijk met VRET.
Psychosocial problems related to social isolation are a growing issue for wellbeing and health and have become a significant societal problem. This is especially relevant for children and adults with chronic illnesses and disabilities, and those spending extended periods in hospitals or permanently living in assisted living facilities. A lack of social relationships, social connectivity, and the inability to travel freely leads to feelings of isolation and loneliness. Loneliness interventions often use mediated environments to improve the feeling of connectedness. It has been proven that the utilization of haptic technologies enhances realism and the sense of presence in both virtual environments and telepresence in physical places by allowing the user to experience interaction through the sense of touch. However, the technology application is mostly limited to the experiences of serious games in professional environments and for-entertainment-gaming. This project aims to explore how haptic technologies can support the storytelling of semi-scripted experiences in VR to improve participants’ sense of presence and, therefore, the feeling of connectedness. By designing and prototyping the experience, the project aims to obtain insights and offer a better understanding of designing haptic-technology-supported storytelling and its potential to improve connectedness and become a useful tool in isolation interventions. The project will be conducted through the process of participants’ co-creation.
Stadsmusea staan voor de uitdaging om verschillende publieksgroepen te bereiken en te engageren, maar door de verchillende vragen vanuit de lokale politiek en andere stakeholders binnen de stad is het profiel van het stadsmuseum momenteel niet helder. Dit onderzoek levert bruikbare kwaliteitscriteria en een praktische toolkit op, waarmee stadsmusea en de bredere cultuursector hun kwaliteiten beter meten en tonen. De hoofdvraag waarop dit onderzoeksproject antwoord geeft is ‘Wat zijn criteria die de impact van het stadsmuseum bepalen en die niet alleen ingaan op de economische opbrengsten en waarmee de betekenis van het stadsmuseum de juiste invulling krijgt?’ De onderzoeksaanpak is innovatief in de kern, door gebruik te maken van design thinking principes. De onderzoeksaanpak is daarnaast gestoeld op meer traditionele methodieken, te weten desk research, interviews, en focus groepen. Het project sluit af met interactieve symposia in de deelnemende steden, waarbij de stakeholders in de stad de toolkit in de praktijk brengen. Het consortium van dit onderzoeksproject bestaat uit de aanvrager: Breda University of Applied Sciences (BUas), één MKB-partner: Hoebink Onderzoek en Advies, en vier stadsmusea: Musea Zupthen, Museum Gouda, Museum Rotterdam en het Stedelijk Museum Breda.
