Zoekresultaten

Physical education's contribution to levels of physical activity in children and adolescents

Toenemende prevalentie van overgewicht en obesitas onder jeugd wordt, in ieder geval ten dele, veroorzaakt door te weinig fysieke activiteit. Omdat ieder kind een groot deel van zijn of haar jeugdige leven op school doorbrengt kunnen scholen een centrale rol spelen in het tegengaan van deze bewegingsarmoede. Het meest voor de hand liggende schoolvak lijkt hierbij de lichamelijke opvoeding1 (LO) te zijn. De belangrijkste doelstelling van het schoolvak LO is immers om leerlingen dusdanig te motiveren en enthousiast te maken voor sport en bewegen zodat dit uiteindelijk resulteert in een actieve leefstijl, zowel buiten school als in het verdere leven. Daarnaast is LO tevens het enige verplichte schoolvak waar fysieke activiteit een centrale plek inneemt; de les zelf is in potentie ook een structurele bron van fysieke activiteit. Globaal gezien kan LO dus op een indirecte en een directe manier bijdragen aan de fysieke activiteit van leerlingen, een tweedeling die werd geïntroduceerd in hoofdstuk 1. Waar echter tot op heden onduidelijkheid over bestaat, zeker wat betreft de Nederlandse situatie, is hoe groot de bijdrage van de LO aan dagelijkse fysieke activiteit feitelijk is. De vraag die daarom centraal staat in dit proefschrift is in hoeverre het vak LO, zoals dat op dit moment gegeven wordt op basis- en voortgezet onderwijs, een bijdrage levert aan de fysieke activiteit van kinderen en adolescenten, zowel direct (de les als bron van fysieke activiteit), als indirect (motivatie voor een actieve leefstijl). Voor de beantwoording van deze vraag zijn een aantal studies uitgevoerd. Allereerst is in hoofdstuk 2 door middel van een literatuurstudie onderzocht in hoeverre interventies met een LO-component effectief zijn in het stimuleren van fysieke activiteit. Hieruit blijkt dat er alleen overtuigend bewijs bestaat voor een directe bijdrage van de les LO aan de fysieke activiteit van kinderen en adolescenten. Oftewel, in de les LO zelf wordt er matig-tot-intensief bewogen. De effecten van interventies met een LO component op de fysieke activiteit buiten school of in het latere leven zijn minder overtuigend of zelfs afwezig. In hoofdstuk 3 wordt een cross-sectionele studie beschreven waarin middels het combineren van gegevens vanuit een hartslag-versnellingsmeter met de gegevens uit een activiteitendagboek voor het eerst inzicht verkregen wordt in de daadwerkelijke bijdrage van een reguliere les LO (naast andere fysieke activiteiten zoals fietsen) aan de totale dagelijkse fysieke activiteit van middelbare scholieren. De resultaten wijzen uit dat 17% van de totale hoeveelheid beweging onder schooltijd zijn oorsprong vindt in de lessen LO en dat op dagen dat een leerling een les LO heeft, deze les verantwoordelijk is voor ongeveer 30% van de totale fysieke activiteit op die dag. Opvallend is daarnaast dat 15% van de totale fysieke activiteit op een weekdag zijn oorsprong vindt in het actief transport naar school, voornamelijk fietsen. Hoofdstuk 4 beschrijft een studie waarin de focus ligt op de intensiteit van lessen LO in het voortgezet onderwijs (VO) en het basisonderwijs (BO). Tevens is gekeken naar factoren die de intensiteit van een les beïnvloeden. De resultaten wijzen uit dat 47% en 40% van een les LO op respectievelijk het VO en het BO voldoet aan de intensiteit van bewegen zoals omschreven in de Nederlandse Norm voor Gezond Bewegen (matig-tot-intensief fysiek actief). Dit komt overeen met ongeveer een derde van de dagelijks aanbevolen hoeveelheid beweging voor deze doelgroep. Opvallend is dat op het VO jongens significant actiever zijn tijdens de lessen LO dan meisjes. Dit verschil blijkt zijn oorsprong te hebben in lessen waarin competitieve spelvormen (basketbal, voetbal etc.) centraal staan. Mogelijkerwijs verhindert de dominantie van jongens tijdens spelvormen dat meisjes in een les even actief kunnen zijn als jongens. Dit is een serieuze beperking van de mate waarin een les LO kan bijdragen aan het totale beweeggedrag van meisjes, gezien het feit dat ongeveer 60% van het Nederlandse LO curriculum uit (veelal competitieve) spelvormen bestaat.

Validation of the actical and actiheart monitor in ambulatory children with spina bifida

BACKGROUND: Ambulatory children with Spina Bifida (SB) often show a decline in physical activity leading to deconditioning and functional decline. Therefore, assessment and promotion of physical activity is important. Because energy expenditure during activities is higher in these children, the use of existing pediatric equations to predict physical activity energy expenditure (PAEE) may not be valid. AIMS: (1) To evaluate criterion validity of existing predictions converting accelerocounts into PAEE in ambulatory children with SB and (2) to establish new disease-specific equations for PAEE. METHODS: Simultaneous measurements using the Actical, the Actiheart, and indirect calorimetry took place to determine PAEE in 26 ambulatory children with SB. DATA ANALYSIS: Paired T-tests, Intra-class correlations limits of agreement (LoA), and explained variance (R2) were used to analyze validity of the prediction equations using true PAEE as criterion. New equations were derived using regression techniques. RESULTS: While T-tests showed no significant differences for some models, the predictions developed in healthy children showed moderate ICC’s and large LoA with true PAEE. The best regression models to predict PAEE were: PAEE = 174.049 + 3.861 × HRAR – 60.285 × ambulatory status (R2 = 0.720) and PAEE = 220.484 + 0.67 × Actical counts – 60.717 × ambulatory status (R2 = 0.681). CONCLUSIONS: Existing equations to predict PAEE are not valid for use in children with SB for the individual evaluation of PAEE. The best regression model was based on HRAR in combination with ambulatory status, followed by a new model for the Actical monitor. A benefit of HRAR is that it does not require the use of expensive accelerometry equipment. Further cross-validation of these models is still needed.

Wearable Wheelchair Mobility Performance Measurement in Basketball, Rugby, and Tennis: Lessons for Classification and Training

Athlete impairment level is an important factor in wheelchair mobility performance (WMP) in sports. Classification systems, aimed to compensate impairment level effects on performance, vary between sports. Improved understanding of resemblances and differences in WMP between sports could aid in optimizing the classification methodology. Furthermore, increased performance insight could be applied in training and wheelchair optimization. The wearable sensor-based wheelchair mobility performance monitor (WMPM) was used to measure WMP of wheelchair basketball, rugby and tennis athletes of (inter-)national level during match-play. As hypothesized, wheelchair basketball athletes show the highest average WMP levels and wheelchair rugby the lowest, whereas wheelchair tennis athletes range in between for most outcomes. Based on WMP profiles, wheelchair basketball requires the highest performance intensity, whereas in wheelchair tennis, maneuverability is the key performance factor. In wheelchair rugby, WMP levels show the highest variation comparable to the high variation in athletes’ impairment levels. These insights could be used to direct classification and training guidelines, with more emphasis on intensity for wheelchair basketball, focus on maneuverability for wheelchair tennis and impairment-level based training programs for wheelchair rugby. Wearable technology use seems a prerequisite for further development of wheelchair sports, on the sports level (classification) and on individual level (training and wheelchair configuration).

Are persons with rheumatoid arthritis deconditioned? A review of physical activity and aerobic capacity

Background: Although the general assumption is that patients with rheumatoid arthritis (RA) have decreased levels of physical activity, no review has addressed whether this assumption is correct. Methods: Our objective was to systematically review the literature for physical activity levels and aerobic capacity (VO2max). in patients with (RA), compared to healthy controls and a reference population. Studies investigating physical activity, energy expenditure or aerobic capacity in patients with RA were included. Twelve studies met our inclusion criteria. Results: In one study that used doubly labeled water, the gold standard measure, physical activity energy expenditure of patients with RA was significantly decreased. Five studies examined aerobic capacity. Contradictory evidence was found that patients with RA have lower VO2max than controls, but when compared to normative values, patients scored below the 10th percentile. In general, it appears that patients with RA spend more time in light and moderate activities and less in vigorous activities than controls. Conclusion: Patients with RA appear to have significantly decreased energy expenditure, very low aerobic capacity compared to normative values and spend less time in vigorous activities than controls

CyberParks - the interface between people, places and technology

The intensive care medicine research agenda in nutrition and metabolism

PURPOSE: The objectives of this review are to summarize the current practices and major recent advances in critical care nutrition and metabolism, review common beliefs that have been contradicted by recent trials, highlight key remaining areas of uncertainty, and suggest recommendations for the top 10 studies/trials to be done in the next 10 years.METHODS: Recent literature was reviewed and developments and knowledge gaps were summarized. The panel identified candidate topics for future trials in critical care nutrition and metabolism. Then, members of the panel rated each one of the topics using a grading system (0-4). Potential studies were ranked on the basis of average score.RESULTS: Recent randomized controlled trials (RCTs) have challenged several concepts, including the notion that energy expenditure must be met universally in all critically ill patients during the acute phase of critical illness, the routine monitoring of gastric residual volume, and the value of immune-modulating nutrition. The optimal protein dose combined with standardized active and passive mobilization during the acute phase and post-acute phase of critical illness were the top ranked studies for the next 10 years. Nutritional assessment, nutritional strategies in critically obese patients, and the effects of continuous versus intermittent enteral nutrition were also among the highest-ranking studies.CONCLUSIONS: Priorities for clinical research in the field of nutritional management of critically ill patients were suggested, with the prospect that different nutritional interventions targeted to the appropriate patient population will be examined for their effect on facilitating recovery and improving survival in adequately powered and properly designed studies, probably in conjunction with physical activity.