© 2025 SURF
Considering recent calls for change towards a more liveable tourism academia, critical participatory action research is combined with duoethnography to develop The Academic Line—a humorous comic project about academic life. Traditional theories of humour are used to leverage the effectiveness of comics as communicative devices and explored how and to what extent the project promoted solidarity, reflexivity, well-being, and change. This study reveals the concrete commitment to fostering change within and potentially improving academia, and to experiment with a form of communication, which is still underexplored in the scholarly sphere but fruitfully applied in other contexts to raise awareness of and prompt discussion about crucially important issues.
For German-speaking tourists, an Oriental market (in Arabic: souq) is an exotic place representing the ‘Otherness’. Referring to this Oriental context, the article aims to answer the following questions: What are the tourists’ imaginaries and social narratives and what is the role that cultural brokers play? Gaining insight into the imaginaries and on-site performances of German-speaking tourists of a mega-cruise liner will contribute to the discussion of imaginaries and embodied performances in general as well as the mediation and the construction of space. The research reported upon in the article is part of a larger field study (2012–2014) in Souq Muttrah, the oldest and formerly main market in Oman. Participant observation, photography and in-depth interviews with different types of tourists, local customers, cultural brokers and on-board employees were conducted and marketing material was analysed. Results indicate that in the marketing material, the tourists are already beginning to travel backwards in time. During their visit to the souq, the multi-sensory performances and embodied imaginaries are enhanced by stories of the Arabian Nights. Cultural brokers play an essential role in ‘localizing’ the tourist experience. They adjust their own identities and direct the tourists’ performances at different stages, similar to an Oriental theme park, for example, they stop at a frankincense shop.
For German-speaking tourists, an Oriental market (in Arabic: souq) is an exotic place representing the ‘Otherness’. Referring to this Oriental context, the article aims to answer the following questions: What are the tourists’ imaginaries and social narratives and what is the role that cultural brokers play? Gaining insight into the imaginaries and on-site performances of German-speaking tourists of a mega-cruise liner will contribute to the discussion of imaginaries and embodied performances in general as well as the mediation and the construction of space. The research reported upon in the article is part of a larger field study (2012–2014) in Souq Muttrah, the oldest and formerly main market in Oman. Participant observation, photography and in-depth interviews with different types of tourists, local customers, cultural brokers and on-board employees were conducted and marketing material was analysed. Results indicate that in the marketing material, the tourists are already beginning to travel backwards in time. During their visit to the souq, the multi-sensory performances and embodied imaginaries are enhanced by stories of the Arabian Nights. Cultural brokers play an essential role in ‘localizing’ the tourist experience. They adjust their own identities and direct the tourists’ performances at different stages, similar to an Oriental theme park, for example, they stop at a frankincense shop.
Overgewaaid uit de VS begint in Nederland spoken word ook steeds meer vaste voet aan de grond te krijgen. Dichter en onderzoeker Anne Braakman legde zijn oor te luister in de spoken word-scene en beschrijft in dit artikel zijn bevindingen. Hij zag dat drie waarden centraal staan: expressie, community en (maatschappelijke) beïnvloeding. Dit artikel gaat over spoken word. In de spoken word-scene dragen mensen – die zichzelf afwisselend aanduiden als woordkunstenaar, spoken word-artiest, dichter, poëet, schrijver, performer, schrijvende performer of performende schrijver – gedichten voor aan een publiek. Soms is hier muzikale begeleiding bij, maar doorgaans niet. De gedichten zijn geschreven ‘om (vooral) gehoord te worden’ (Van der Starre, 2019, p. 1). Er is groeiende academische aandacht voor spoken word. Vooral in de Engelstalige literatuur, die vaak gaat over de situatie in de Verenigde Staten, bestaan bijvoorbeeld studies over slam poetry (Somers-Willett, 2005) en over spoken word in educatieve contexten als scholen, buurthuizen of volwassenenonderwijs (Merriweather, 2011; Williams, 2015; Fisher, 2003). Soms wordt het besproken als critical pedagogy in de context van rap en hiphop (Biggs-El, 2012) of als alternatieve en kritische kennisbron voor de dominante cultuur (Fisher, 2003; Chepp, 2012). Er lijkt echter relatief weinig aandacht te zijn voor spoken word als op zich staand fenomeen. Ook is er in de literatuur geen eenstemmige definitie of een afbakening van het genre, en is er evenmin onderzoek over (het relatieve belang van) de verschillende historische wortels. In Nederland bestaat zo goed als geen academische literatuur over spoken word. Aan het voordragen van poëzie wordt wel aandacht besteed (Dera, 2014; Franssen, 2012), maar spoken word is nog amper zichtbaar. Van der Starre (2021) besteedt in haar proefschrift over wat gedichten betekenen voor mensen in het voorbijgaan aandacht aan spoken word, vooral in relatie tot het literaire establishment. In een eerdere publicatie (Van der Starre, 2017) besteedt ze aandacht aan slam poetry en performance.Dit artikel beschrijft een (auto-)etnografisch geïnspireerde exploratieve casestudie naar de Nederlandse spoken word-scene en maakt daarmee een begin met het vullen van de kennislacune. Centrale onderzoeksvraag in dit artikel luidt: Wat is de waarde van participatie voor de beoefenaars van spoken word? Om die waarde te onderzoeken richt ik me uitgebreid op het tweede compartiment uit het in de inleiding van dit themanummer besproken model van Bisschop Boele. Daarnaast besteed ik en passant ook aandacht aan de andere drie compartimenten. Zo begin ik met korte beschrijvingen van twee spoken word-bijeenkomsten, gebaseerd op mijn veldwerkaantekeningen: een bewust gefragmenteerde versie van een thick description (compartiment 1uit het model). Ik vul deze eerste blik op de scene aan met een beknopte beschrijving van de geschiedenis en de maatschappelijke situering (compartiment 4) van het genre. Vervolgens beschrijf ik de gekozen theoretische achtergronden en de methodologie en de bevindingen van mijn onderzoek. De teksten in kaders zijn mijn eigen poëtische reflecties tijdens mijn onderzoek.
Overgewaaid uit de VS begint in Nederland spoken word ook steeds meer vaste voet aan de grond te krijgen. Dichter en onderzoeker Anne Braakman legde zijn oor te luister in de spoken word-scene en beschrijft in dit artikel zijn bevindingen. Hij zag dat drie waarden centraal staan: expressie, community en (maatschappelijke) beïnvloeding. Dit artikel gaat over spoken word. In de spoken word-scene dragen mensen – die zichzelf afwisselend aanduiden als woordkunstenaar, spoken word-artiest, dichter, poëet, schrijver, performer, schrijvende performer of performende schrijver – gedichten voor aan een publiek. Soms is hier muzikale begeleiding bij, maar doorgaans niet. De gedichten zijn geschreven ‘om (vooral) gehoord te worden’ (Van der Starre, 2019, p. 1). Er is groeiende academische aandacht voor spoken word. Vooral in de Engelstalige literatuur, die vaak gaat over de situatie in de Verenigde Staten, bestaan bijvoorbeeld studies over slam poetry (Somers-Willett, 2005) en over spoken word in educatieve contexten als scholen, buurthuizen of volwassenenonderwijs (Merriweather, 2011; Williams, 2015; Fisher, 2003). Soms wordt het besproken als critical pedagogy in de context van rap en hiphop (Biggs-El, 2012) of als alternatieve en kritische kennisbron voor de dominante cultuur (Fisher, 2003; Chepp, 2012). Er lijkt echter relatief weinig aandacht te zijn voor spoken word als op zich staand fenomeen. Ook is er in de literatuur geen eenstemmige definitie of een afbakening van het genre, en is er evenmin onderzoek over (het relatieve belang van) de verschillende historische wortels. In Nederland bestaat zo goed als geen academische literatuur over spoken word. Aan het voordragen van poëzie wordt wel aandacht besteed (Dera, 2014; Franssen, 2012), maar spoken word is nog amper zichtbaar. Van der Starre (2021) besteedt in haar proefschrift over wat gedichten betekenen voor mensen in het voorbijgaan aandacht aan spoken word, vooral in relatie tot het literaire establishment. In een eerdere publicatie (Van der Starre, 2017) besteedt ze aandacht aan slam poetry en performance.Dit artikel beschrijft een (auto-)etnografisch geïnspireerde exploratieve casestudie naar de Nederlandse spoken word-scene en maakt daarmee een begin met het vullen van de kennislacune. Centrale onderzoeksvraag in dit artikel luidt: Wat is de waarde van participatie voor de beoefenaars van spoken word? Om die waarde te onderzoeken richt ik me uitgebreid op het tweede compartiment uit het in de inleiding van dit themanummer besproken model van Bisschop Boele. Daarnaast besteed ik en passant ook aandacht aan de andere drie compartimenten. Zo begin ik met korte beschrijvingen van twee spoken word-bijeenkomsten, gebaseerd op mijn veldwerkaantekeningen: een bewust gefragmenteerde versie van een thick description (compartiment 1uit het model). Ik vul deze eerste blik op de scene aan met een beknopte beschrijving van de geschiedenis en de maatschappelijke situering (compartiment 4) van het genre. Vervolgens beschrijf ik de gekozen theoretische achtergronden en de methodologie en de bevindingen van mijn onderzoek. De teksten in kaders zijn mijn eigen poëtische reflecties tijdens mijn onderzoek.
This article presents and discusses an extracurricular, co-constructed programme: “The Catalyst Club” as a form of Artistic Educational Commoning (AEC). Having been developed as part of a PhD research at Minerva Art Academy (Groningen, TheNetherlands), The Catalyst Club (TCC) explored new perspectives on the education of artists and designers in a globalized world and created alternative modes of operating in higher art education. It brought together students, alumni, teachers from a range of disciplines, and external participants. During developing TCC, the author occupied a dual role as researcher and participant, working together with others in an artistic co-creative process. TCC drew on and developed the methods relating to Collaborative Autoethnography, Participatory Action Research and Artistic Research. This study presents AEC as a communal effort to build spaces for learning and experimentation. They are created through interaction and cooperation, based on social relations and the production of shared values. As such it can offer a counterbalance to the extensive individualisation, instrumentalization, and commodification of communities in higher art education. The article formulates some recommendations on how AEC can reconnect the education of artists and designers with the role of the arts in wider technological, societal, and political contexts.
This article presents and discusses an extracurricular, co-constructed programme: “The Catalyst Club” as a form of Artistic Educational Commoning (AEC). Having been developed as part of a PhD research at Minerva Art Academy (Groningen, TheNetherlands), The Catalyst Club (TCC) explored new perspectives on the education of artists and designers in a globalized world and created alternative modes of operating in higher art education. It brought together students, alumni, teachers from a range of disciplines, and external participants. During developing TCC, the author occupied a dual role as researcher and participant, working together with others in an artistic co-creative process. TCC drew on and developed the methods relating to Collaborative Autoethnography, Participatory Action Research and Artistic Research. This study presents AEC as a communal effort to build spaces for learning and experimentation. They are created through interaction and cooperation, based on social relations and the production of shared values. As such it can offer a counterbalance to the extensive individualisation, instrumentalization, and commodification of communities in higher art education. The article formulates some recommendations on how AEC can reconnect the education of artists and designers with the role of the arts in wider technological, societal, and political contexts.
