Berno van Meijel schetst in zijn inaugurele twee perspectieven op de werkelijkheid: het objectief-rationalistische perspectief en het subjectief-fenomenologische perspectief. Deze beide perspectieven worden vervolgens vertaald naar het veld van de ggz-verpleegkunde. Er wordt een visie gegeven op de wijze waarop het verplegingswetenschappelijke onderzoek in de ggz zich zou kunnen ontwikkelen vanuit de beide perspectieven en de consequenties die dit heeft voor te gebruiken onderzoeksmethodologieën.
Het doel van de klinische forensische zorg, of meer specifiek de tbs-maatregel, is het beveiligen van de maatschappij; op korte termijn door iemand uit de maatschappij te halen en op langere termijn door behandeling gericht op het verlagen van risicofactoren en het opbouwen of versterken van beschermende factoren. In de media verschijnen met enige regelmaat kritische verhalen over de forensische zorg, meestal naar aanleiding van een ernstig incident, zoals een delict gepleegd door een tbs-patiënt op verlof. De vraag die daarbij steeds wordt opgeworpen, is hoe effectief de tbs-maatregel en behandeling in de forensische zorg is. Het is logisch dat er maatschappelijke onrust ontstaat bij ernstige incidenten en de opgeworpen vragen vanuit de maatschappij zijn terecht. Toch is enige nuancering hier op zijn plaats, aangezien recidive tijdens forensische behandeling uitzonderlijk is. Zo werd in een recent onderzoek met gegevens van het Adviescollege Verloftoetsing tbs (AVT) gevonden dat slechts bij 0,15% van de 15.050 positief beoordeelde verlofaanvragen sprake was van een ongeoorloofde afwezigheid met recidive. Verder blijkt al jaren uit onderzoek van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Datacentrum (WODC) dat ernstige recidive na ontslag uit de forensische zorg, met name de tbs, relatief laag is, in ieder geval aanzienlijk lager dan na een gevangenisstraf. Hierbij dient aangetekend te worden dat de cijfers lastig te vergelijken zijn vanwege belangrijke verschillen tussen de groepen. De recidivecijfers tijdens en na forensische zorg zijn dus relatief gunstig, maar een delict kan enorme impact hebben en het zo veel mogelijk voorkomen van recidive blijft het ultieme doel van de behandeling in de forensische zorg. Het is nog onduidelijk wat precies bijdraagt aan recidivereductie en hoe behandeleffectiviteit of behandelsucces gedefinieerd kan worden.
BACKGROUND: The aims of the study were to examine the effects of a multidimensional rehabilitation program on cancer-related fatigue, to examine concurrent predictors of fatigue, and to investigate whether change in fatigue over time was associated with change in predictors.METHODS: SAMPLE: 72 cancer survivors with different diagnoses.SETTING: rehabilitation center.INTERVENTION: 15-week rehabilitation program.MEASURES: Fatigue (Multidimensional Fatigue Inventory), demographic and disease/treatment-related variables, body composition (bioelectrical impedance), exercise capacity (symptom-limited bicycle ergometry), muscle force (handheld dynamometry), physical and psychological symptom distress (Rotterdam Symptom Check List), experienced physical and psychological functioning (RAND-36), and self-efficacy (General-Self-Efficacy Scale, Dutch version). Measurements were performed before (T0) and after rehabilitation (T1).RESULTS: At T1 (n = 56), significant improvements in fatigue were found, with effect sizes varying from -0.35 to -0.78. At T0, the different dimensions of fatigue were predicted by different physical and psychological variables. Explained variance of change in fatigue varied from 42%-58% and was associated with pre-existing fatigue and with change in physical functioning, role functioning due to physical problems, psychological functioning, and physical symptoms distress.CONCLUSIONS: Within this selected group of patients we found that (a) rehabilitation is effective in reducing fatigue, (b) both physical and psychological parameters predicted different dimensions of fatigue at baseline, and (c) change in fatigue was mainly associated with change in physical parameters.
