Zoekresultaten

Moet terugval altijd worden bestraft?

Forensisch sociale professionals hebben een cruciale rol in de trajecten van cliënten met verslavingsproblematiek. Veel onderzoek naar de effectiviteit van het forensische werk gaat over methodieken (‘what works’), er is relatief weinig bekend over de persoon van forensisch sociale professional en diens persoonlijke stijl en opvattingen (‘who works’). Wat zijn bijvoorbeeld opvattingen ten aanzien van (de behandelbaarheid van) middelenmisbruik van forensische cliënten en wanneer en hoe grijp je in als een cliënt terugvalt in middelengebruik? Hier is nog nauwelijks wetenschappelijk onderzoek naar verricht. Wel zijn er meerdere onderzoeken uitgevoerd onder (voornamelijk) medische professionals waaruit blijkt dat zij doorgaans vrij negatieve attitudes ten aanzien van (de behandelbaarheid van) verslaafden hebben. Deze attitudes hebben een negatieve invloed op de kwaliteit van de hulp die deze patiënten krijgen (o.a. minder tijd) en leiden bij hen tot meer onzekerheid en verminderde motivatie voor behandeling. Gedragsdeskundigen en professionals uit de verslavingszorg lijken positiever, hoewel gedegen onderzoek hiernaar beperkt is. Verder is er weinig bekend of er verschillen bestaan in attitudes tussen subgroepen, bijvoorbeeld mannen versus vrouwen, of minder versus meer ervaren professionals. Een relevante vraag is of professionals die specifiek met forensische cliënten met verslavingsproblematiek werken andere attitudes hebben dan professionals die meer in het algemeen met forensische cliënten werken. Ook naar de invloed van eigen middelengebruik of persoonlijke ervaringen met verslaving op attitudes ten aanzien van middelengebruik is weinig wetenschappelijk onderzoek verricht. Tot slot is er voor zover ons bekend geen onderzoek naar de invloed van attitudes op het handelen van professionals en trajecten van forensische cliënten.

Ontwikkeling van een rationeel nationaal MDMA-beleid met behulp van multi-decision multi-criterion decision analyse

Is verslaving behandelbaar?

Forensisch sociale professionals hebben een cruciale rol in de trajecten van cliënten met verslavingsproblematiek. Veel onderzoek naar de effectiviteit van het forensische werk gaat over methodieken; er is relatief weinig bekend over de persoon van de forensisch sociale professional en diens persoonlijke stijl en opvattingen. Wat zijn bijvoorbeeld opvattingen ten aanzien van (de behandelbaarheid van) middelenmisbruik van forensische cliënten? Wanneer en hoe grijp je in als een cliënt terugvalt in middelengebruik? Hier is nog nauwelijks onderzoek naar verricht. In dit artikel presenteren wij de resultaten van een verkennend onderzoek naar de attitudes ten aanzien van cliënten die middelen gebruiken en behandelbaarheid van verslaving van reclasseringswerkers en professionals in de ambulante en klinische forensische zorg. Daarnaast wordt inzicht gegeven in de verschillen tussen subgroepen naar gender, werkervaring, setting, verslavingsprofessional of niet, en persoonlijke ervaringen met middelengebruik/verslaving. Vervolgens wordt ingegaan op de acties en overwegingen van forensisch sociale professionals bij het constateren van middelengebruik bij cliënten. Na de conclusies besluiten we met enkele aanbevelingen voor de versterking van de beroepspraktijk. Eerst worden de bevindingen uit eerdere literatuur beschreven.

Het effect van gezichts-emotieherkenning op terugval in alcoholgebruik

Bij mensen met een stoornis in het gebruik van alcohol kan de gezichtsemotieherkenning verminderd zijn. In twee studies werd een relatie hiervan met terugval gevonden. Niet bekend is of deze relatie kan worden verklaard door de hypothese dat gezichtsemotieherkenning samenhangt met minder sociale steun, wat gerelateerd is aan terugval. Het doel van deze studie was nogmaals te onderzoeken in hoeverre gezichtsemotieherkenning een voorspeller is voor terugval en daarnaast of gezichtsemotieherkenning een negatieve invloed heeft op terugval doordat minder sociale steun wordt ervaren. In deze studie werd een gezichtsemotieherkenningstaak na twee tot vijf weken abstinentie afgenomen bij 66 patiënten die vanwege een stoornis in gebruik van alcohol in behandeling waren. Na zes maanden werd vastgelegd of er sprake was van terugval. In deze studie werden geen aanwijzingen gevonden dat gezichtsemotieherkenning van invloed is op terugval. Tevens werd geen relatie gevonden tussen gezichtsemotieherkenning en ervaren sociale steun. Geconcludeerd wordt dat verder onderzoek op dit gebied gewenst is.

Het effect van gezichtsemotieherkenning op terugval in alcoholgebruik

Bij mensen met een stoornis in het gebruik van alcohol kan de gezichtsemotieherkenning verminderd zijn. In twee studies werd een relatie hiervan met terugval gevonden. Niet bekend is of deze relatie kan worden verklaard door de hypothese dat gezichtsemotieherkenning samenhangt met minder sociale steun, wat gerelateerd is aan terugval. Het doel van deze studie was nogmaals te onderzoeken in hoeverre gezichtsemotieherkenning een voorspeller is voor terugval en daarnaast of gezichtsemotieherkenning een negatieve invloed heeft op terugval doordat minder sociale steun wordt ervaren. In deze studie werd een gezichtsemotieherkenningstaak na twee tot vijf weken abstinentie afgenomen bij 66 patiënten die vanwege een stoornis in gebruik van alcohol in behandeling waren. Na zes maanden werd vastgelegd of er sprake was van terugval. In deze studie werden geen aanwijzingen gevonden dat gezichtsemotieherkenning van invloed is op terugval. Tevens werd geen relatie gevonden tussen gezichtsemotieherkenning en ervaren sociale steun. Geconcludeerd wordt dat verder onderzoek op dit gebied gewenst is.

De rol van sociale steun en bereidheid naasten te betrekken bij de verslavingsbehandeling