In Open Dialogue, sharing of reflections by professionals constitutes an important contribution to promoting a polyphonic dialogue between participants. In the inner dialogue, past and future influence the present moment. In this study, we explore the influence of sharing or withholding reflections by professionals on the interplay between inner and outer dialogue. A case study was used with a multi-perspective methodology, which combined video recordings of a network meeting and interviews by using video-stimulated recall with the clients separately, and social workers together afterward. We found that the sharing of reflections by professionals stimulates the inner dialogue and creates an opening for sharing these in the outer dialogue. In addition, we observed that when reflections are withheld, the client's inner dialogue still continues, but their inner dialogue was not shared in the outer dialogue.
Tienduizend idioten leert je hoe je goede theaterteksten schrijft. Maar stiekem is het ook een casestudy hoe we het creatieve proces kunnen versoepelen, versnellen en verdiepen, en over hoe het kunstonderwijs voor hybride kunstenaars er vandaag de dag uit zou kunnen zien. De titel Tienduizend idioten verwijst naar de talloze stemmen die in deze tijd in ons huizen wanneer we leven, schrijven en theatermaken. Je binnenstemmen leren te onderscheiden, ermee te spelen en razendsnel ertussen te schakelen, is de basis van het creatieve proces.Samen met De Tekstsmederij, katalysator voor vers gesmede Nederlandstalige theaterteksten nodigt HKU Lectoraat Performatieve Maakprocessen (jonge) makers, theaterschrijvers, acteurs, regisseurs, scenaristen, producenten… en eigenlijk ook alle andere professionals die in hun praktijk wel eens met schrijven en schrijvers te maken hebben uit voor deze middag. In gezamenlijkheid voeren we het gesprek over de noodzakelijkheid en onzin van klassieke theatertaal, over de (on)mogelijkheid van moderne verhalen en over wat er nodig is om aansprekende stukken te kunnen blijven ontwikkelen voor een jong en divers publiek.
Within social sciences, ranging from education to psychology, sociology and anthropology, we see theories emerging that are based on the concept that our social world is existentially dialogical. According to Valsiner and Van der Veer (2000), dialogical theories referring to the work of Hermans (1994, 1995, 1996a; Hermans & Kempen, 1993), Josephs (1998), Marková (1990, 1994) and Wertsch (1991, 1997) are strongly influenced by the theories of literature of the 1920s and 1930s, particularly Mikhail Bakhtin's work. We welcome the emergence of dialogical theories because they share a tendency to reject the rigidity imposed on us by linguistic dichotomies and thereby can advance our understanding of the social world as essentially fluid and contingent. In this chapter, we examine how dialogical theories can help us reconcile dichotomies. We will argue that dialogical theories do justice to the complex nature of reality, but at the same time seem incapable of fully realising the potential of this ability because of propositional and linguistic characterization in research practice. By making this point we intend to raise awareness of this phenomenon, and question how to deal with this issue in dialogical science.
