De psychische stoornis depressie geldt wereldwijd als centraal probleem voor de volksgezondheid. De vraag echter wat depressie precies is, kent nogal uiteenlopende antwoorden. Bovendien ligt het dominante kader waarbinnen men geacht wordt psychische stoornissen te benaderen en te behandelen vanuit verschillende zijden onder vuur. In dit artikel wordt in plaats van een biomedisch en individualiserend perspectief een cultuurfilosofisch licht op het fenomeen geworpen. Wat zegt de zogeheten depressie-epidemie over de aard van onze hedendaagse cultuur en de plaats van het individu daarbinnen? Op welke wijze wordt het individu door deze cultuur beïnvloed of gevormd? Is deze ‘vorming’ wellicht depressogeen, maakt zij ons in zekere zin ontvankelijker voor datgene wat wij ‘depressieve stoornis’ noemen? Dat laatste is inderdaad het geval, zo luidt hier de gedachte. Depressie is in de grond niet zozeer extreme somberheid of geremdheid, maar existentieel isolement. En de hyperindividualistische en ultradynamische aard van onze laatmoderne, ultraliberale cultuur werkt zulk isolement in de hand.
De gangbare, DSM-gestuurde interpretatie van depressieve stoornis doet de ervaring van mensen die aan deze stoornis lijden geen recht. Er ontbreken drie wezenlijke aspecten aan de DSM-definitie: een verstoorde wereldbetrekking, een verstoorde lijfelijkheid en een verstoorde temporaliteit. De fenomenologische uitleg van depressie die in mijn proefschrift centraal staat, laat deze psychische stoornis niet naar voren treden als extreme somberheid, maar als existentieel isolement. De ‘stemmingsstoornis’ (mood disorder) is zo beschouwd een afstemmingsstoornis: een verstoring van een proces of gebeuren van synchronisatie op een heel elementair, lijfelijk-affectief niveau. Dat het fenomeen depressie momenteel zo wijdverbreid is – de zogeheten depressie-epidemie – kan in verband worden gebracht met de wijze waarop het individu door de laatmoderne ‘neoliberale’ cultuur tot subject wordt gevormd. De hedendaagse subjectpositie is ‘isolistisch’ van aard. Dit staat op gespannen voet met de menselijke grondbehoefte aan elementaire afstemming. Anders gezegd: de laatmoderne subjectificatie van het individu is depressogeen. LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/bert-van-den-bergh-95476526/
Polyhydroxyalkanoates (PHAs) form a highly promising class of bioplastics for the transition from fossil fuel-based plastics to bio-renewable and biodegradable plastics. Mixed microbial consortia (MMC) are known to be able to produce PHAs from organic waste streams. Knowledge of key-microbes and their characteristics in PHA-producing consortia is necessary for further process optimization and direction towards synthesis of specific types of PHAs. In this study, a PHA-producing mixed microbial consortium (MMC) from an industrial pilot plant was characterized and further enriched on acetate in a laboratory-scale selector with a working volume of 5 L. 16S-rDNA microbiological population analysis of both the industrial pilot plant and the 5 L selector revealed that the most dominant species within the population is Thauera aminoaromatica MZ1T, a Gram-negative beta-proteobacterium belonging to the order of the Rhodocyclales. The relative abundance of this Thauera species increased from 24 to 40% after two months of enrichment in the selector-system, indicating a competitive advantage, possibly due to the storage of a reserve material such as PHA. First experiments with T. aminoaromatica MZ1T showed multiple intracellular granules when grown in pure culture on a growth medium with a C:N ratio of 10:1 and acetate as a carbon source. Nuclear magnetic resonance (NMR) analyses upon extraction of PHA from the pure culture confirmed polyhydroxybutyrate production by T. aminoaromatica MZ1T.
LINK
